หัดเขียน 8

มาลองลงให้อ่านตอนเช้าวันเสาร์ค่ะก่อนจะออกไปทำธุระ พิมพ์ผิดอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยไว้ก่อนนะคะ

จะบอกว่าตอนนี้ติดนิยายในเนตเรื่อง 10 Years Ago ค่ะ คนเขียนขยันดีจังอัพทุกวันแต่เช้า แล้วเขาเขียนได้กุ๊กกิ๊กน่ารักดี ถึงแม้จะมีพิมพ์ผิดพอควรไม่ว่ากันเพราะ เราก็เป็นค่ะ ยังคงรอเรื่อง เคียงใจ ของ คุณฝุ่นละออง หายไปนานเกิน 

บทที่ ๗

หลังจากที่ไปกินข้าวและเดินเล่นกันวันนั้นแล้ว เบญจ์คิดว่าไม่เสียหายอะไรที่จะลองจีบณีนนาราดู  คนเราจะไม่ได้อะไรที่ต้องการโดยนั่งอยู่เฉยๆแล้วคิดว่าโชคชะตาคงจะพัดพาสิ่งที่ต้องการมาให้  เธอมีความคิดที่จะไปนั่งทำงานที่ห้องค้นคว้าที่สำนักงานของวรชญา ทุกวันแทนที่จะนั่งแปลงานอยู่เงียบในคอนโด  เพื่อมีโอกาสทำความรู้จักณีนนาราให้มากกว่าเดิม  

เบญจ์จึงเข้าสำนักงานทุกวันช่วงก่อนเที่ยงเล็กน้อยเพื่อจะได้มีเวลาชวนณีนนาราไปกินข้าวกลางวันแล้วกลับมาทำงานในช่วงบ่ายพร้อมกัน   เบญจ์ก็ได้รู้ว่าณีนนาราจะไม่เข้าสำนักงานทุกวันเพราะเมื่อวานนี้เธอไปหาณีนนาราที่ห้องทำงานแล้วไม่พบ

“เมื่อวานณีนเกงานหรือคะ  เบญจ์จะหาเพื่อนไปทานข้าวกลางวันเสียหน่อย เปิดมาเจอแต่เก้าอี้ แล้วนึกว่าตอนบ่ายจะเข้าอุตส่าห์ซื้อชามาให้ด้วยนะคะ ไม่บอกกันบ้างเลย” เบญจพูดด้วยเสียงตัดพ้อเล็กๆ

“ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ณีนไม่ได้เข้าออฟฟิศทุกวันหรอกค่ะ จะทำอะไรเพื่อเป็นการขอโทษได้บ้างไหมคะ”

“งั้นเย็นนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษความผิด  ณีนเลี้ยงอาหารเบญจ์ได้ไหมคะ”

“เย็นนี้ณีนมีนัดกินข้าวกับเพื่อน  ถ้าเบญจ์ไม่รังเกียจก็ไปด้วยกันได้ค่ะ”

เพื่อนเหรอก็ดีนะมีโอกาสได้เรียบๆเคียงๆเกี่ยวกับตัวณีนนารามากขึ้นเบญจ์คิด “ถ้าไม่เป็นการรบกวนณีนกับเพื่อน  เบญจ์ก็ไม่ปฏิเสธนะคะ”

“งั้นเจอกันตอนหกโมงครึ่งนะคะ จะได้เดินไป BTS พร้อมกัน ณีนนัดเพื่อนไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นตรงสุขุมวิท 24”

“ได้เลยค่ะ”

ก่อนเวลานัดเบญจ์มานั่งรอณีนนาราที่ห้อง พร้อมแอบมองณีนนาราเวลาทำงานว่าช่างไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างๆเลย  ขนาดเธอนั่งอยู่ทั้งคนณีนนารายังไม่มีการชำเลืองมองเลย ณีนนาราเพียงแค่บอกว่ารอสักครู่นะคะ

“เสร็จแล้ว ไปกันได้แล้วค่ะ”

“เดี๋ยวเบญจ์ช่วยถือของให้ดีกว่าท่าทางจะหนัก”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ณีนถือได้ แล้วเบญจ์ก็มีโน๊ตบุ๊กตัวเองที่ต้องถืออยู่แล้ว”

“งั้นเบญจ์ถือถุงใส่เอกสารให้ ณีนถือแค่กระเป๋าโน๊ตบุ๊กก็พอ ของของเบญจ์ใสในเป้อยู่แล้วแถมเบากว่าของณีนเยอะ ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวเพื่อนณีนรอ”

ณีนนารานึกขอบคุณเบญจ์  นานๆทีจะมีคนมีน้ำใจช่วยถือของให้ เมื่อไปถึงร้านอาหารปูรณ์นั่งรออยู่แล้วอยู่แล้ว  ปูรณ์เห็นมีคนเดินตามณีนนาราต้อยๆเข้ามาในร้านแถมยังถือถุงเอกสารให้อีกด้วยเรื่องนี้มันชักจะมีวี่แววซะแล้ว  อย่างนี้สนุกแน่ จะได้ทดลองปฏิกริยาคุณนอร์เวย์ซะหน่อยแล้วว่าคิดอย่างไรกับคุณเพื่อนรักกัน    ณีนนาราเดินมาถึงที่โต๊ะพร้อมนั่งลงข้างๆปูรณ์โดยมีเบญจ์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“เบญจ์คะนี่ปูรณ์เพื่อนณีนค่ะ ปูรณ์ คุณเบญจ์นักแปลนิยายเรื่องล่าสุด” ณีนนาราแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ทั้งคู่กล่าวทักทายกัน

“ณีนจะกินอะไรเราสั่งของโปรดมาหมดแล้ว แล้วนี่เมนูค่ะคุณเบญจ์สั่งเลยอร่อยทุกอย่าง ปูรณ์รับรองค่ะ  ร้านนี้เป็นร้านประจำของณีนกับปูรณ์มากินกันแทบทุกเดือน”

“ค่ะ”  เบญจ์เอื้อมมือไปรับเมนู พร้อมคิดปูรณ์ดูมีอัธยาศัยที่ดี  เพียงแต่เธอเริ่มสงสัยว่าสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่   คำพูดของปูรณ์ช่างบ่งบอกว่าเธอรู้ใจณีนนาราเหลือเกิน แถมพอณีนนารานั่งลงปูรณ์ก็ซบศีรษะลงบนไหล่ณีนนาราแล้วก็กอด

“สั่งอะไรไปมั่งแล้วปูรณ์”

“สลัดอะโวคาโด้, หัวแซลมอนต้มซีอิ้ว, สลัดหนังปลาแซลมอน แล้วก็ปลาดิบชุด A   คุณเบญจ์จะสั่งอะไรเพิ่มสั่งได้เลยนะคะ ตอนเย็นณีนกับปูรณ์ไม่ค่อยทานอะไรหนักๆเท่าไรนัก” ปูรณ์พูดยิ้มๆ พร้อมตอกย้ำความสนิทชิดเชื้อระหว่างเธอกับณีนนารา

“งั้นเบญจ์สั่งข้าวห่อสาหร่ายไส้ปลาไหลกับทงคัตสึมาแบ่งกันดีกว่านะคะ” เบญจ์หันไปสั่งอาหาร พร้อมสังเกตการแสดงออกระหว่างปูรณ์กับณีนนารา  ปูรณ์นั้นดูแสดงความเป็นห่วงรวมถึงดูอ้อนณีนนารานิดๆ ในทางกลับกันณีนนารานั้นเฉยมากๆไม่มีท่าทีจะหวานใส่ปูรณ์ด้วย

“วันนี้มีคุณเบญจ์มาด้วยสั่งเหล้าบ๊วยมาจิบกันดีไหมณีน นะๆวันนี้เราอยากจิบแอลกอฮอล เคยดื่มไหมคะคุณเบญจ์  อร่อยนะคะ”

“เบญจ์ยังไงก็ได้ค่ะเพราะไม่ได้ขับรถอยู่แล้ว เบญจ์ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ ไม่ทราบว่าต้องเดินไปทางไหนคะ”

“ตรงไปจนสุดกำแพงแล้วเลี้ยวขวาค่ะ” ณีนนาราตอบ หลังจากเบญจ์เดินไปแล้ว ณีนนาราก็หันมาถามปูรณ์เพราะปกติปูรณ์จะกอดเธอเมื่อไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ แต่นี่เธอเพิ่งเจอกับปูรณ์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง  “วันนี้เป็นอะไรมาทำเป็นเอาใจ แถมมากอดฉันในร้านอาหาร”

“เงียบ แล้วก็นั่งเฉยๆฉันจะดูปฏิกริยาของคุณนอร์เวย์ของแก ไหนแกบอกว่าไม่มีอะไรทำไมพาเขามากินข้าวด้วย แถมฉันยังเห็นเขาช่วยแกถือของด้วยนะ”

“ไม่มีอะไรก็ แค่เพื่อนร่วมงานแกก็คิดมาก เบญจ์เขาอาจจะเป็นอย่างนี้กับทุกคนก็ได้”

“โน่นเดินมานู่นแล้ว นั่งเฉยๆล่ะ” ปูรณ์หันมาทำเป็นกระซิบใส่หู

เบญจ์กลับมานั่งที่โต๊ะเห็นการกระทำของทั้งสองแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ปูรณ์สังเกตเห็นจึงชักชวนเบญจ์กินอาหาร พร้อมตักอาหารทำเป็นเอาใจณีนนาราตลอดเวลาและลอบมองอาการของเบญจ์ไปด้วย   เมื่ออาหารมื้อนี้จบลงปูรณ์ก็มั่นใจได้ว่าเบญจ์ชอบเพื่อนเธอแน่ๆ  เมื่อถึงเวลากลับบ้านปูรณ์อาสาขับรถไปส่งทั้งคู่ ในตอนแรกเบญจ์ปฏิเสธแต่ณีนนาราไม่อยากให้เบญจ์นั่งแท๊กซี่กลับคนเดียว เบญจ์เลยจำเป็นต้องตอบตกลงพร้อมบอกว่าเธอพักอยู่ที่ไหน

ปูรณ์ไปส่งณีนนาราก่อนหลังจากนั้นจึงไปส่งเบญจ์ พอณีนนาราลงไป ปูรณ์จึงหันไปพูดขอร้องแกมบังคับกับเบญจ์ว่าจะชวนไปดื่มกันเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน

“แล้วทำไมไม่ชวนณีนไปด้วยกันล่ะคะ” เบญจ์ถามด้วยความสงสัย

“เพราะปูรณ์อยากถามคุณเบญจ์เรื่องณีน ว่าคุณเบญจ์คิดอย่างไรกับณีนกันแน่”

เบญจ์พยักหน้าตกลง ปูรณ์จึงเลี้ยวรถไปยังโรงแรมแห่งหนึ่งใกล้คอนโด โดยตกลงที่จะไปนั่งคุยกันที่บาร์เงียบๆ

“ไวน์แดงนะคะ สั่งมาหนึ่งขวดแบ่งกันดื่ม” ปูรณ์มัดมือชกเบญจ์

“ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณปูรณ์มีอะไรหรือคะ”

“ไม่ทราบว่าคุณเบญจ์คิดกับณีนอย่างไร” ปูรณ์ปล่อยหมัดตรงไปเลยโดยไม่มีการอ้อมค้อม

“เอ่อ เบญจ์ตอบตรงๆเลยคือ ชอบณีนค่ะคิดที่จะจีบ แต่เหมือนณีนจะเป็นแฟนคุณปูรณ์ เบญจ์ก็จะถอยออกมาค่ะ”

“ตอบตรงดีค่ะ สบายใจได้ปูรณ์กับณีนเป็นแค่เพื่อนรักกัน วันนี้ทุกการกระทำที่ปูรณ์แสดงไปออกจะเกินจากปกติไปสักนิด แต่ก็เพราะปูรณ์อยากรู้ว่าเบญจ์คิดยังไงกับเพื่อนของปูรณ์มากกว่า”

“แสดงว่าปูรณ์จะไม่ขัดขวางใช่ไหมคะ”

“ไม่ขัดขวางค่ะ พร้อมช่วยเหลือด้วยเพราะช่วงนี้เวลาคุยกับณีนทีไร ณีนมักจะหลุดชื่อเบญจ์ออกมาแบบไม่รู้ตัวตลอดค่ะ”

“พอมีหวังใช่ไหมคะ”

“ค่ะ แต่บอกไว้ก่อนเพื่อนของปูรณ์คนนี้จีบติดยากมากนะคะ เพราะณีนกลัวความเจ็บจากความรัก จึงปิดกั้นตัวเองไม่พัฒนาความสัมพันธ์จากคำว่าเพื่อนไปเป็นแฟน  เบญจ์จะรับปากปูรณ์ได้ไหมคะว่าถ้าคิดถอยเมื่อไหร่ขอให้บอก  ปูรณ์จะได้ไปบอกเพื่อน ไปอยู่เคียงข้างเพื่อน ไม่ใช่หายไปเฉยๆ ณีนเขาเกลียดคนที่หายไปเฉยๆมากเลย”  ปูรณ์ขอคำสัญญาจากเบญจ์

“ค่ะ เบญจ์ไม่ใช่คนที่ทำอะไรไม่เคลียร์นะคะ ถ้าเมื่อไหร่เบญจ์คิดว่าคงพยายามไม่ไหวแล้วเบญจ์จะบอกค่ะ  ว่าแต่คุณปูรณ์ยอมให้ใครๆมาจีบเพื่อนง่ายไปไหมคะ”

“ไม่ง่ายหรอกค่ะ ปูรณ์ไปถามพี่วีมาแล้วว่าเบญจ์เป็นคนอย่างไร แต่พี่วีก็ตอบอะไรไม่ได้มากเลยไปเรียบๆเคียงๆจากรุ่นพี่ที่รู้จักคุณเบญจ์ที่นอร์เวย์ คนที่แนะนำให้ติดต่อให้แปลงานไงคะ ก็ได้แต่บอกว่าเบญจ์เป็นคนดีเงียบเอาใจใส่คนรอบข้าง”

“อืม ท่าทางคุณปูรณ์จะห่วงณีนมากเลยนะคะ ถึงขนาดสืบเรื่องเบญจ์”

“หวังว่าจะไม่โกรธนะคะ เพียงแต่ณีนไม่เคยมีแฟนเพราะความกลัวของตัวมันเองนี่แหละค่ะ ปูรณ์เลยอยากให้ณีนลองเปิดใจดูบ้าง เบญจ์ก็เป็นตัวเลือกที่ดีค่ะ ยิ่งเหมือนณีนจะมีใจให้เบญจ์แบบไม่รู้ตัวด้วยแล้ว ปูรณ์คิดว่าความสัมพันธ์น่าจะเป็นไปได้ค่ะ พร้อมเป็นตัวช่วยค่ะ”

“งั้น คุณปูรณ์ช่วยบอกเบญจ์ทีว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร”

“ปูรณ์ว่า อย่างแรกต้องไปเปิดใจกับณีนค่ะว่าคุณเบญจ์คิดยังไง  แน่วแน่ในการลงทุนจีบครั้งนี้แค่ไหน ไม่ได้คิดว่าณีนเป็นแค่ทางผ่านเพื่อทดลองบริหารเสน่ห์ว่าแรงรึเปล่า อาทิตย์นี้ Long-weekend ณีนกับปูรณ์มีนัดจะไปเที่ยวกันที่หัวหิน คุณเบญจ์ว่างไหมคะ บรรยากาศดีๆน่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี”

“ว่างค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวปูรณ์โทรไปจองห้องเพิ่ม ไม่มีปัญหาอยู่แล้วรีสอร์ตของเพื่อนแม่ปูรณ์เอง”

หลังจากนั้นปูรณ์ก็ไปส่งเบญจ์ที่คอนโด แล้วทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปตามปกติโดยเบญจ์ยังคงเข้าไปแปลงานที่สำนักงานทุกวัน ชวนณีนนาราไปกินข้าวเที่ยง แต่ไม่ได้บอกว่าเธอจะไปเที่ยวทะเลด้วย

เช้าวันเสาร์เวลา 6.30 น. ตามเวลานัดที่ปูรณ์นัดไว้ ณีนนาราลงมารอที่ล๊อบบี้จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก  เธออยากไปนอนเล่นริมทะเลให้เร็วที่สุด พอรถเลี้ยวเข้ามาจอดเธอต้องแปลกใจที่มีคนนั่งมาข้างๆปูรณ์ด้วย ในเมื่อนัดว่าจะไปกันแค่ 2 คนนี่นา

“ไม่ต้องทำหน้างง ฉันชวนเบญจ์เขาไปด้วย เลยแวะไปรับเขามาก่อน แล้วแกก็มาเป็นพลขับซะด้วย  ฉันจะงีบเมื่อคืนกว่าจะส่งบทความได้ก็ตีสามครึ่งแล้ว กว่าจะจัดของก็จะได้เวลานัดแล้ว แวะไปรับเบญจ์มาถึงที่นี่ได้ก็เก่งแล้ว” ปูรณ์พูดอย่างยืดยาวลงมาจาก BMW X1 เปิดกระโปรงท้ายให้ณีนนาราเอาสัมภาระใส่ แล้วเธอก็เปิดประตูหลังกระโดดขึ้นไปนอน

“สวัสดีค่ะเบญจ์ อีท่าไหนไปให้ยัยจอมกวนไปหลอกมาด้วยได้คะนี่ แถมเจอกันที่สำนักงานก็ไม่เห็นบอกณีนเลย”

“ปูรณ์ไม่ได้หลอกอะไรค่ะ คงเห็นว่าเบญจ์ไม่ได้ไปไหนมานั่งจับเจ่าช่วงวันหยุดยาวเลยชวนไปเที่ยวด้วย ว่าแต่ณีนไม่รังเกียจใช่ไหมคะที่มีเบญจ์ไปเที่ยวด้วย” เบญจ์แกล้งทำเสียงตัดพ้อ

“ไม่เลยค่ะแค่กลัวเบญจ์จะเบื่อเท่านั้นไปเที่ยวกับณีนและปูรณ์ เพราะพวกเราส่วนมากจะไปเปลี่ยนที่นอนกันซะมากกว่าไม่มีกิจกรรมอะไรหรอกค่ะ” ณีนนารารีบบอกกลัวเบญจ์เข้าใจผิด เธอรีบขึ้นประจำที่คนขับแล้วออกรถ

“เบญจ์ไปซื้อกาแฟมาเมื่อเช้า เลยซื้อชา English Breakfast มาฝากณีนด้วยค่ะ แก้วเก็บความร้อนนี้ซื้อมาใหม่เลยนะคะณีนจะได้เก็บไว้ใช้ที่ห้องทำงานได้” จะได้นึกถึงคนซื้อให้ด้วยเบญจ์คิดแต่ไม่กล้าพูดออกไป

“ขอบคุณนะคะ ทีหลังไม่ต้องซื้อแก้วนะคะ ณีนเป็นพวกซุ่มซ่ามกลัวของแพงๆจะพัง”

ณีนนาราขับรถไปถึงหัวหินเกือบ 10.00 น. จึงตกลงกันว่าจะหาอาหารเช้าทานกันที่ตลาดก่อนไปเข้าที่พักแถวเขาตะเกียบ เมื่อถึงรีสอร์ตปูรณ์ได้ติดต่อจองบ้านพักส่วนตัวริมทะเลแบบ Pool Villa มี 2 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น และมีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วย  พอเข้าห้องได้ปูรณ์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเหมือนดั่งปกติเวลาที่มาเที่ยวทะเลกันคือปูรณ์เข้าไปนอนเอาแรง  โดยปล่อยให้ณีนนาราคอยดูแลเบญจ์

“ไปเดินเล่นกันไหมคะ หรือณีนอยากพักก่อน ขับรถมาเหนื่อยๆ”

“ขอเอาของไปเก็บ,ล้างหน้ากับเปลี่ยนชุดหน่อยนะคะ เดี๋ยวเขียนข้อความไว้บอกยัยขี้เซาเอาค่ะว่าจะออกไปเดินเล่น” ณีนนาราเดินเข้าไปในห้องที่ปูรณ์ครอบครองอยู่ก่อนแล้ว

“ตามสบายค่ะ” เบญจ์เอาของเข้าไปเก็บในห้องนอนพร้อมเปลี่ยนรองเท้าผ้าใบเป็นลองเท้าแตะออกมานั่งรอณีนนารา

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ณีนนาราเรียกเบญจ์ เธอไปเปลี่ยนใส่เสื้อโปโลสีฟ้าอ่อน, กางเกงขาสั้นสีขาว พร้อมรวบผม

“ครีมกันแดดไหมคะ” เบญจ์ยื่นหลอดครีมให้ พร้อมคิดว่าณีนนาราแต่งตัวอย่างนี้ดูใสๆดีจัง ปกติณีนนารา ถ้าไม่ใส่ชุดแซคก็จะใส่เสื้อเชิ้ตเข้ารูปกับกางเกงไปทำงาน

ณีนนาราส่ายหน้าปฏิเสธกล่าวขอบคุณเบาๆ พร้อมเดินออกไปจากห้องตรงไปยังริมทะเล ทั้งคู่เดินเรียบชายหาดไปเรื่อยๆ  อาจจะเป็นเพราะแดดร้อนมากเบญจ์รู้สึกเดินต่อไปไม่ไหวจึงชวนณีนนารากลับมานั่งเล่นบริเวณสระน้ำส่วนตัวหน้าห้องพัก พบว่าปูรณ์หายตัวไปแล้วพร้อมทิ้งข้อความไว้ว่าจะไปนั่งเล่นฟังเพลงที่ม้านั่งริมหาด

“มีเรื่องอยากคุยกับณีน สะดวกคุยตอนนี้ไหมคะ” เบญจ์เห็นว่าเป็นโอกาสดี ปูรณ์ต้องรู้เห็นเป็นใจให้เธออยู่กับณีนนาราลำพัง

“ได้เลยค่ะ แต่เรามาพักผ่อนกันนะคะ” ณีนนารานึกว่าเบญจ์จะปรึกษาเรื่องงาน

“ไม่ใช่เรื่องงานค่ะ คือ ณีนรังเกียจไหมถ้าเบญจ์จะบอกว่าเบญจ์รักผู้หญิงไม่คิดจะมีแฟนเป็นผู้ชาย” เบญจ์พูดอย่างเปิดใจ

“ไม่หรอกค่ะ มันเป็นสิทธิส่วนบุคคล แล้วณีนก็เรียนหญิงล้วนมา ณีนเข้าใจเรื่องนี้ดี” ณีนนาราไม่อยากจะบอกเรื่องราวส่วนตัวว่าเธอก็เป็นผู้หญิงที่รักผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน

“ใช่ค่ะ เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้ว แต่ถ้าเบญจ์จะบอกว่า เบญจ์รู้สึกชอบณีน รู้สึกดีกับณีน ชอบเวลาที่ความเงียบไม่เคยเป็นอุปสรรคเวลาเรานั่งอยู่ด้วยกันแค่ 2 คนโดยไม่ต้องมีบทสนทนาอะไร”

“อะไรนะคะ”  ณีนนาราตกใจเขินจนเห็นแก้มแดง ถึงเธอจะชอบนิสัยและบุคลิกของเบญจ์แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะได้ฟังคำชื่นชมเหล่านี้ต่อหน้า

“คือเบญจ์จะขอจีบณีนได้ไหมคะ ขอแค่เวลาที่เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นเผื่อณีนจะชอบและตอบตกลงเป็นแฟนกับเบญจ์ได้ ถ้าในช่วงเวลาสัก 3 เดือน ณีนอึดอัดใจ ไม่คิดว่าจะชอบเบญจ์ได้ ขอให้บอกเท่านั้นเองค่ะ เบญจ์ก็จะไม่รบกวนใจณีน”

“ณีนไม่เคยมีใครมาขออนุญาตจีบมาก่อนเลย แต่ณีนคิดว่าเบญจ์แฟร์และตรงมากๆ ยอมรับนะคะว่าณีนชื่นชอบนิสัยเบญจ์   ณีนเป็นคนกลัวการมีคนรักค่ะ เพราะณีนเป็นคนที่ทุ่มเทกับใครแล้วณีนจะเทหมดใจให้เกินร้อยค่ะและถ้าเกิดผิดหวังขึ้นมาคงเจ็บเจียนตาย   ถ้าเบญจ์คิดว่าจะแสดงให้ณีนรับรู้ถึงความจริงจังและจริงใจได้ก็ลองดูนะคะ”

“สรุปว่าณีนอนุญาตให้เบญจ์จีบได้ใช่ไหมคะ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับวันนี้ค่ะ”

ณีนนาราพยักหน้า ถึงเธอจะรู้สึกเขินแต่ทั้งอารมณ์และสมองประมวลผลออกมาแล้วว่าลองให้เบญจ์จีบดูก็ไม่เสียหายอะไร  ทั้งสองก็นั่งปล่อยอารมณ์อ่านหนังสือพักผ่อนเงียบๆ ก่อนที่ณีนนาราจะขอตัวเข้าไปงีบหลับสักนิด 

B de Beauvoir 23-06-2012 @Thailand