หัดเขียน 3

เนื่องจากเป็นหวัดงอมแงมค่ะ น่าจะเพราะพักผ่อนน้อยตั้งแต่วันศุกร์แล้วก็โดนฝน เริ่มเจ็บคอตั้งแต่คืนวันเสาร์ ดีนะคะที่วันงานเมื่อวันอาทิตย์ยังไม่มีน้ำมูกไหลย้อย เมื่อคืนเลยทานยาต้องห้ามที่มีซูโดผสม 555 แอคติเฟดแผงสุดท้ายที่มี หลับตั้งแต่ 4 ทุ่ม แต่นอนเร็วหมดฤทธิ์ยาพอ 4 ก็ตื่นแล้วนี่มันอะไรกัน.... ตอนเช้าก็กินไปอีก 1 เม็ด สรุปทำงานแบบเบลอๆค่ะ เลยเอานิยายมาให้อ่าน ตอน1ยังไม่มีเวลาไปอ่านตามที่คุณคอมเม้นมาเลย แต่ถ้าไม่อัพมันดูจะห่างหายนานไปหน่อยเนอะ ทนอ่านไปก่อนละกันนะคะ

บทที่๒

ณ สนามบินนานาชาติกรุง Oslo ประเทศ Norway

“Ha det fint!” เบจญ์กล่าวลา Linn ลูกสาวครอบครัวอุปถัมภ์สมัยที่เธอมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นอร์เวย์ในปีแรก และครอบครัวนี้ก็ดูแล ช่วยเหลือหาทุนให้เธอจนเธอได้เรียนจนจบปริญญาโทที่นี่

“Ha en god tur!” Linn พูดพร้อมกอดอำลา (เดินทางโดยสวัสดิภาพ)

“Tusen takk, bye bye” เบญจ์กล่าวขอบคุณพร้อมเดินเข้าเกทไป

เบญจ์นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างจากที่นั่งชั้นประหยัด โดยมีวัยรุ่นสาวชาวนอร์เวย์นั่งข้างๆ ชื่อ Caro กับ Tonje จากการพูดคุยเธอทั้งสองจะไปเที่ยวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ให้ทั่วในระยะเวลา 3 เดือน เป็นของขวัญที่พวกเธอเรียนจบปริญญาตรีก่อนที่จะต้องมาเผชิญกับการเริ่มต้นช่วงชีวิตใหม่โดยมีคำว่าเป็น ‘ผู้ใหญ่’ แล้วด้วยการหางานทำเลี้ยงชีพ  พวกเธอวางแผนกันตั้งแต่ 2 ปีก่อนเรียนจบ ทำงานเก็บเงินเพื่อไปเที่ยว พวกเธอมีแผนเที่ยวที่กรุงเทพก่อน 3 วัน แล้วก็มุ่งหน้าสู่เกาะเต่า 1 อาทิตย์ นี่คือแผนคร่าวๆหลังจากนั้นพวกเธอยังไม่ได้วางแผน เบญจ์จึงให้เบอร์มือถือของเธอแก่สองสาวเผื่อมีเรื่องฉุกเฉินอย่างน้อย วัยรุ่น 2 คนจะได้พอมีคนให้แนวทางว่าจะทำอย่างไรดีในที่ๆต่างบ้านต่างเมืองต่างภาษา บางครั้งทั้งสองสาวอาจจะเจอเหตุการณ์  Lost in translation เหมือนที่เธอเคยประสบมาแล้วก็ได้

เบญจ์นั่งฟังเพลงจากไอพอดของเธอไป ระยะเวลาประมาณสิบสามชั่วโมงครึ่งนั้นนานพอดูทีเดียวเวลาเดินทางคนเดียว เบญจ์ชอบนั่งฟังเพลงไทยยุคสมัยที่เธอเรียนมัธยมที่เมืองไทย ฟังแล้วก็คิดว่าเพลงนี้ตรงกับชีวิตช่วงนี้ช่วงนั้นของเธอนะ อย่างตอนนี้เป็นเพลงเหนื่อย ของวงDouble U เสียงของจั๊ก ชวิน ทำให้เธอนึกถึงเวลาช่วงก่อนหน้านี้สัก 1 ปี ที่เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการยื้อความสัมพันธ์ของเธอกับแฟนสาวชาวนอร์เวย์ไว้ Mia เป็นแฟนผู้หญิงที่เธอจริงจังเป็นคนแรก ในตอนแรกที่ Mia มาบอกเธอว่าเลิกกันเถอะ เพราะ Mia เบื่อกับชีวิตเรียบง่ายของเบญจ์แล้ว แล้วตอนนี้ก็เริ่มที่จะพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นซึ่งเป็นคนที่เธอไปปรึกษาปัญหาระหองระแหงระหว่างเธอกับเบญจ์นั่นเอง  ในตอนแรกเบญจ์พยายามทำทุกวิถีทางที่จะประคับประคองให้ความสัมพันธ์ให้ยั่งยืนจีรัง ท้ายที่สุดเธอก็รู้สึกว่าเหนื่อเกินที่จะพยายามแล้ว ในเมื่อมีเธอคนเดียวที่พยายาม แต่อีกฝ่ายก็พร้อมจะลาจากอย่างเดียว ช่วงนั้นทำให้เธอนั่งฟังเพลงเหนื่อยตลอดทั้งวันทั้งคืน แต่เบญจ์ไม่ใช่คนที่จะฟูมฟายไม่ยอมรับความจริง ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป เพียงแต่เธอยังไม่เจอคนที่ใช่ คนที่เธอพร้อมจะยอมทุ่มเทความรักให้อีกครั้ง มีหลายคนบอกว่าเธอเวลารักใครก็รักมาก ทุ่มเทให้ได้ทุกอย่างแต่เมื่อถึงเวลาตัดขาด เธอก็ตัดได้อย่างไม่เหลือเยื่อใย พร้อมทั้งขอเวลาทำใจสัก 1 อาทิตย์ เธอก็พร้อมจะมีหนทางใหม่ให้กับชีวิต

เมื่อเครื่องลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ พร้อมได้กล่าวคำล่ำลากับสองสาว Caro กับ Tonje แล้วเบญจ์ก็ออกมารอพี่ชายที่อาสามารับเธอด้วยความเป็นห่วงไม่ยอมให้เธอเช่าลีมูซีนจากสนามบินกลับบ้านเอง

ครอบครัวเธอเป็นชนชั้นกลางที่แม่เป็นครูภาษาไทยโรงเรียนมัธยมชายล้วนมีชื่อแห่งหนึ่ง และพ่อเป็นเจ้าของบริษัทสถาปนิกเล็กๆ เล็กจริงๆเพราะบริษัทก็ตั้งอยู่ที่บ้านมีพนักงานประจำไม่เกิน 3 คน ถ้างานล้นมือจริงๆพ่อถึงจะไปจ้าง freelance ที่รู้จักกันช่วยทำงานให้ ส่วน บูรณ์ พี่ชายเธอนั้นด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่งจึงสอบชิงทุน กพ ไปเรียนที่ฝรั่งเศสตั้งแต่จบ ม.6 จนกระทั่งเรียนจบปริญญาเอก ตอนนี้ก็กลับมาทำงานที่กระทรวง พร้อมทั้งรับสอนพิเศษตามมหาวิทยาลัยเอกชนในบางโอกาส สำหรับเบญจ์นั้นถือว่าโชคดีกว่ามากที่สอบชิงทุนแลกเปลี่ยนได้ตอนม.4 และไปนอร์เวย์ตอนม.5 เธอได้เจอกับครอบครัวอุปถัมภ์ที่เอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนเล็ก พอหมดระยะเวลาทุนแลกเปลี่ยน ครอบครัวอุปถัมภ์ที่คนพ่อทำงานเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยได้หาลู่ทางขอทุนในระดับปริญญาตรีที่ University of Oslo ให้ และให้ที่พักอาศัยแก่เธอโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอีกด้วย  เบญจ์จึงแค่ทำงานพาร์ททามหลังเลิกเรียน รวมถึงพ่อ-แม่ยังส่งเงินมาให้เธอใช้เดือนละประมาณ 10,000 บาท อาจจะเยอะในสายตาหลายๆคนแต่ท่านทั้งสองก็ได้คิดคำณวนแล้วว่าถ้าเธอเรียนเมืองไทย นี่คงจะเป็นค่าเดินทาง ค่ากิน ค่าอยู่ของเธอ ที่สำคัญพวกท่านก็ไม่ได้ส่งเสียเพิ่มเติมให้พี่ชายของเธอ เนื่องจากพวกท่านเห็นบูรณ์ได้รับทุนจาก กพ อยู่แล้ว และเป็นลูกชายที่โตพอจะดูแลตัวเองได้

“ไง รอนานไหมล่ะ พอดีที่จอดรถหายากน่ะ”  บูรณ์กล่าวทักน้องสาว

“ไม่หรอกเพิ่งได้กระเป๋า เดินออกมารอสัก 10 นาทีไม่นานเกินไปจากนี้” เบญจ์ตอบพร้อมยิ้มให้ เธอไม่เป็นคนจี๋จ๋ากับครอบครัวอยู่แล้ว ถึงบูรณ์จะแก่กว่าเธอ 4 ปี เธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่

“มีกระเป๋าแค่ 2 ใบเล็กๆเองเหรอ”  บูรณ์ถามแบบไม่สนใจคำตอบพร้อมเดินพาเธอไปที่รถญี่ปุ่นขนาดเล็กที่เขาบอกว่าประหยัดน้ำมันดี

หลังจากเก็บกระเป๋าใส่รถเรียบร้อยสองพี่น้องก็มุ่งหน้ากลับบ้านย่านตลิ่งชัน

“ไง เห็นแม่บอกว่าอาจจะมาอยู่ถาวรไม่ใช่เหรอ ทำไมของมีแค่นี้เองล่ะ”

“ยังไม่แน่หรอกคือมีความคิดว่าอยากกลับมาทำงานที่ไทยถาวร แต่ก็กลัวทนอากาศ ทนคน ไม่ได้ ถ้าคิดจะอยู่แน่นอนก็จะให้ Linn ส่งของทางเรือมาให้ ตอนนี้ฝากไว้ที่บ้านเขาล่ะ ส่วนมากก็มีแต่หนังสือเสื้อผ้าหนาๆเท่านั้นเอง”

“เราจัดการเรื่องคอนโดให้แล้วนะ” บูรณ์กล่าวถึงคอนโดที่เบญจ์ซื้อไว้ เมื่อ 3 ปีก่อน พอทำงานเก็บเงินได้เบญจ์ก็มีความคิดจะซื้อคอนโดใกล้รถไฟฟ้าไว้อยู่เอง ตอนแรกก็ปล่อยให้พวกฝรั่ง expat เช่า พอตัดสินใจกลับมาเมืองไทย เธอเลยขอให้บูรณ์จัดการหาคนมาซ่อมบำรุง พร้อมกับซื้อเฟอร์นิเจอใหม่มาใส่ แต่คงประมาณสัก 1 เดือนกว่าเธอจะได้ย้ายเข้าไปอยู่คอนโด เนื่องจากผู้เช่าเพิ่งย้ายออกไปได้แค่ 2 อาทิตย์ ดีนะที่ส่วนมากเธอจะให้เช่าระยะสั้นไม่เกิน 3 เดือน

“ขอบใจนะบูรณ์ แม่กับพ่อคงบ่นเล็กๆเรื่องที่เราจะไม่อยู่บ้านล่ะสิ” เบญจ์ถาม

“นิดหน่อย เราก็เลยบอกไปว่าเบญจ์จะมานอนบ้านตั้งเดือนหนึ่งก่อนย้ายเข้าคอนโดนี่ก็นานเป็นประวัติการณ์แล้วนะ” บูรณ์ตอบขำๆ บูรณ์เข้าใจน้องสาวของเขาดี เบญจ์เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เด็กแล้ว 

ไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้าน พ่อกับแม่รอเจอเบญจ์อยู่ทั้งๆที่เวลานี้ก็จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว ทั้งคู่ต่างถามไถ่ถึงการเดินทาง หาอาหารเบาๆให้กิน พูดคุย ก่อนที่เบญจ์จะขอตัวไปพักผ่อนเมื่อเกือบตีสอง ความจริงเบญจ์ไม่ได้เหนื่อยอะไรมาก งานของเธอต้องเดินทางบ่อยแถมเวลานี้ที่นอร์เวย์ก็แค่ประมาณสามทุ่มเอง แต่เธอกลัวพ่อ-แม่เธอจะเหนื่อย พรุ่งนี้เธอตกลงกับครอบครัวไว้แต่แรกแล้วว่าจะไปพักผ่อนที่หัวหินกัน 2 คืน แล้วเบญจ์จะอยู่ต่อพักผ่อนคนเดียวจนครบอาทิตย์

B de Beauvoir 12-06-2012 @Thailand

เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งสิ้นนะคะ และลิขสิทธิ์ก็เป็นของคนแต่งทั้งหมดค่ะ