หัดเขียน 4

เอามาลงตอนสั้นๆอีก 1 ตอนค่ะ หลังจากนี้คงต้องไปเขียนเพิ่มค่ะ ยังไงก็ลองอ่านกันดูนะคะ

บทที่๓

ณ สำนักงานเล็กๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร

กรี๊ง กรี๊ง เสียงโทรศัพท์ภายในส่งเสียงให้ณีนนาราเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารตรงหน้าพร้อมยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ ณีนนาราค่ะ”

“ณีน เข้ามาหาพี่ที่ห้องหน่อย” เสียงวรชญา กรรมการผู้จัดการและหุ้นส่วนใหญ่ เรียกณีนนาราเข้าไปพบ

“สักครู่นะคะ ขอณีนส่งงานให้คุณน้ำแป๊ปนึงค่ะ”

“จ้า พี่รออยู่ที่ห้องนี่แหละ วันนี้ไม่มีออกไปข้างนอก”

ณีนนาราส่งงานให้คุณน้ำนักพิสูจน์อักษรเสร็จ  ก็เดินไปยังห้องทำงานของวรชญาผู้เป็นทั้งหุ้นส่วนใหญ่, เจ้านาย และผู้ที่เธอชื่นชมมาตั้งแต่สมัยเด็ก

ก๊อก ก๊อก “ณีนค่ะ”  ณีนนาราเอ่ยพร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน

“นั่งก่อนสิณีน พี่มีความคิดว่าอยากจะพิมพ์หนังสือนิยาย fiction ทางฝั่งสแกนดิเนเวียขาย เมื่อคืนพี่ได้ดูซีรี่ย์ Wallander แล้วก็นึกว่าพี่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้ฉบับภาษาอังกฤษ และคนเขียนเขียนได้สนุกน่าติดตาม แต่ก็มีคนนำมาแปลตีพิมพ์ฉบับภาษาไทยแล้ว”

“แล้วคุณวี มีหนังสือเล่มไหนที่สนใจเป็นพิเศษไหมคะ หนังสือทางฝั่งสแกนนั้น ณีน ไม่คุ้นเคยอย่างแรงค่ะ” ณีนนาราพูดแล้วพร้อมนึกไปด้วยว่าเคยอ่านหนังสือทางฝั่งสแกนดิเนเวียไหม

“ตอบตรงๆก็คือไม่มี แต่พี่ได้คุยกับเพื่อนที่อังกฤษ เขาก็แนะนำว่านักเขียนชื่อ Anne Holt จากนอร์เวย์นั้นน่าสนใจ เป็นนิยายแนวสืบสวนสอบสวน พี่เลยไปซื้อฉบับภาษาอังกฤษโหลดใส่ Kindle มาอ่าน” วรชญาพูดพร้อมส่งเครื่อง Kindle ประจำตัวมาให้ณีนนารา

“เรื่องอะไรคะ ในนี้มีตั้งหลายเรื่องนะคะคุณวี” ณีนนาราถาม ทั้งรู้ตัวรู้ว่าตลอดบ่ายนี้เธอคงต้องนั่งอ่านนิยายของ Anne Holt แทนการ อ่านต้นฉบับภาษาไทยที่ถูกส่งมาให้พิจารณาแน่ๆ

“เรื่อง Punishment นะ อ่านแล้วพรุ่งนี้มาคุยกันว่า ณีน คิดอย่างไร น่าสนใจไหม”  วรชญาบอกพร้อมกับขอตัวรับสายโทรศัพท์  ณีนนาราลุกขึ้นยืนทำท่าว่าขอกลับห้องทำงาน เจ้านายสาวพยักหน้าพร้อมพูดเบาๆว่า “9 โมงเช้าพรุ่งนี้เจอกัน”  เธอรู้ว่าถ้าณีนนารามีหนังสือภาษาอังกฤษต้องอ่าน ก็มักจะหลบไปอ่านเงียบๆที่คอนโด

ณีนนาราเดินกลับไปที่ห้องทำงานพร้อมทั้งเคลียร์งานต่างๆ จนเวลา 11.00 น. งานที่จำเป็นต้องสะสางที่สำนักงานก็เสร็จ เหลือแต่งานที่สามารถนำไปทำต่อที่คอนโดได้ เธอจึงรีบเดินออกไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อกลับคอนโด เพราะกลัวคลื่นมนุษย์มหาศาลตอนเที่ยงวัน เวลาที่พนักงานออฟฟิศออกมาเติมพลังงานก่อนกลับเข้าไปสู้กับงานอีกครั้งในช่วงบ่าย

ณ คอนโดขนาดเล็กแถวๆสาทร 

“กลับมาแล้วหรือครับคุณณีน” พี่ชาติ พนักงานรักษาความปลอดภัยกล่าวทักทาย

“ค่ะ วันนี้กลับมาอ่านงานที่ห้องค่ะ” ณีนนาราตอบพร้อมส่งยิ้มอ่อนๆกลับไปให้

“เมื่อเช้า คุณปูรณ์แวะเอาของมาฝากไว้ให้ครับ” พี่ชาติเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณค่ะ” ณีนนารากล่าวขอบคุณ พร้อมเปิดถุงดู พบคุกกี้ 3 ถุงใหญ่ และกระดาษเขียนข้อความว่า ‘ฉันกลับบ้าน ยัยปาล์มกำลังเห่อทำขนม น้องฉันมันเลยบังคับว่าเอามาให้แกด้วย แบ่งกันอ้วน’

“เอาไปแบ่งกันกินนะพี่ชาติ ปูรณ์เอามาให้ตั้ง 3 ถุง ณีนกินคนเดียวไม่หมดหรอกค่ะ” ณีนนาราพูดพร้อมหยิบคุกกี้ส่งให้พี่ชาติ 1 ถุง

“ขอบคุณครับ” พี่ชาติกล่าวขอบคุณพร้อมยิ้มยิงฟันให้

เมื่อถึงห้องคอนโดขนาดกลาง เธอก็หยิบมือถือโทรไปหายัยปูรณ์ โทรศัพท์ดังอยู่สักครู่ ปูรณ์ก็รับโทรศัพท์ “ได้รับคุกกี้แล้วเหรอ ไม่ต้องโทรมาขอบคุณหรอก เพราะไม่รู้กินแล้วจะตายหรือเปล่า พร้อมเสียงหัวเราะ”

“อืม ได้รับแล้ว แค่โทรมาบอกให้แกรู้เท่านั้นแหละ แต่แกไปว่าขนมฝีมือน้องปาล์มทำไม เดี๋ยวฉันจะโทรไปฟ้องน้องปาล์ม”

“เชิญตามสบายเถอะแก ยัยปาล์มมันก็พูดอยู่แล้วว่า แกน่ะเป็นพี่มัน ฉันน่ะพึ่งอะไรไม่ได้ นอกจากก่อเรื่องให้มันช่วยเหลือ แล้วทำไมวันนี้กลับห้องเร็วจัง” ปูรณ์พูดแบบขำๆ

“มีงานที่ต้องใช้สมาธิอ่านน่ะ คุณวีเขาให้มาอ่าน พรุ่งนี้จะได้ไปคุยว่าน่าสนใจพอที่จะตีพิมพ์ไหม”

“งั้นแกจะมีงานให้ฉันทำแล้วสิ ดีๆช่วงนี้กำลังขาดเงิน”

“ไม่รู้ว่ะ ยังไงถ้าแปลงานจากภาษาอังกฤษ แกก็เป็นตัวเลือกแรกอยู่แล้ว เพียงแต่ต้นฉบับไม่ได้เป็นภาษาอังกฤษน่ะ แล้วแกอย่ามาทำเป็นพูดว่าขาดเงินเลยคุณปูรณ์ คอนโดก็ซื้อขาด รถก็ไม่ต้องผ่อนแล้ว งานแปลเล็กๆน้อยๆ ก็เข้ามาเรื่อย แถมเงินขาดมือเมื่อไหร่ แม่แกก็พร้อมซัพพอร์ทตลอดเวลาอยู่แล้ว”  ณีนนาราพูดความจริงออกไป

“แหมมๆ คุณณีนคะ อย่างกับว่าคุณลำบากนักนี่” ปูรณ์ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจิกกัด

“โอเค ไม่คุยด้วยละ ต้องไปอ่านหนังสือก่อน ยังไงจะติดต่อไปนะถ้าคุณวี สนใจจะพิมพ์จริงๆ แถมแกมันเป็นตัวเลือกแรกของตาย เงินไม่ต้องจ่ายก็ได้ยังไงก็ได้ปันผลตอนสิ้นปีอยู่ดี”  ณีนนาราวางหูจากปูรณ์ พร้อมไปเตรียมชงชาร้อนแก้วใหญ่เพื่อจิบไปอ่านหนังสือไป เป็นนิสัยที่ติดมาระหว่างเรียนอยู่ที่อังกฤษ

วันรุ่งขึ้นเธอเข้าไปพบ วรชญา ตามเวลาที่ได้นัดกันไว้

“ว่าไงณีน คิดว่าอย่างไร หนังสือน่าสนใจพอไหม”

“ก็สนุกดีนะคะ คุณวี แต่เรื่องนี้จะเป็น fiction แนว crime เรื่องแรกของสำนักพิมพ์เราเลยนะคะ ทำไมคุณวี ไม่หาเรื่องจากนักเขียนที่ชื่อดัง คนไทยรู้จักมาแปลล่ะคะ”

“เช่นใครล่ะ ณีนก็รู้นี่ว่ายิ่งนักเขียนดัง สำนักพิมพ์ใหญ่ๆเขาก็คงติดต่อไปแล้ว พี่เลยคิดว่าเอาหนังสือจากแถบแสกนดีกว่า สำนักพิมพ์ไทยยังไม่น่าจะติดต่อไป แถมพี่ว่าเขาเขียนได้น่าสนใจกว่า crime จากทางอังกฤษหรืออเมริกา อีกนะ”

“ก็จริงค่ะ ว่าแต่คุณวีจะแปลจากฉบับภาษาอังกฤษ หรือจากนอร์วีเจี้ยนคะ”

“แปลจากต้นฉบับเลยดีกว่านะพี่ว่า เพราะพี่คิดว่าอะไรที่แปลมาจากการแปลแล้วอีกทอดหนึ่งมักจะไม่ค่อยได้อารมณ์เหมือนจากต้นฉบับ หรือณีนคิดว่าอย่างไร”

“ปัญหาอยู่ที่ว่า จะไปหาคนแปลภาษานอร์เวย์จากไหนน่ะสิคะ ถ้าแปลมาจากฝรั่งเศส ณีนจะไม่กลัวเลย เพราะคุณวีแปลได้อยู่แล้ว อันดับหนึ่งจาก IR แถมเรียน Sciences Po มาจากฝรั่งเศสอีก หรือไม่ก็ให้ยัยปูรณ์แปลก็ได้ แต่นี่ภาษาทางแสกนคนไทยที่จะแปลได้น้อยนะคะ”

“ไปลองถามยายปูรณ์สิ เขาอยู่ในแวดวงนักแปล เขาน่าจะพอรู้หรือมีคอนเนคชั่นอยู่บ้างแน่นอน”

“แล้วถ้าหาไม่ได้ คุณวีจะแปลมาจากฉบับภาษาอังกฤษไหมคะ”

“ดูก่อนละกัน พี่ไม่เชื่อว่าคนไทยจะไม่มีคนมีความสามารถแปลจากนอร์วีเจี้ยนมาเป็นภาษาไทยได้ เพราะเรื่องแปลมาจากภาษาอังกฤษน่ะมันง่ายอยู่แล้ว”

“ค่ะ เดี๋ยวณีน จะไปลองถามพี่ๆน้องๆ ที่เคยร่วมงานกับเรามาก่อนค่ะ ไม่แน่อาจจะมีคนแนะนำก็ได้ค่ะ งั้นณีน ไปติดต่องานก่อนเลยนะคะ เผื่อได้เรื่องอย่างไรจะรีบมารายงานนะคะ”

“จ๊ะ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่จะลองถามเพื่อนๆดูให้อีกทางละกัน”

B de Beauvoir 15-06-2012 @Thailand