หลังจากห่างหายไปสัก 2 อาทิตย์มั้ง ก็สำนึกขึ้นมาได้ว่าถึงกาลอันสมควรที่ต้องมาอัพบล๊อกบ้าง เพราะถ้าทิ้งไปนานกว่านี้ ก็คงจะเลิกเขียนไปในไม่ช้า จริงๆแล้วมีเรื่องที่แพลนว่าจะเขียน แต่ด้วยความที่มันยาวมาก รูปก็เยอะ หาข้อมูลไม่ทัน ฯลฯ (ข้อแก้ตัวทั้งนั้น) เลยมาลงล๊อกว่าเขียนเกี่ยวกับนิยายยูริอีกสักเรื่องดีกว่า ข้อมูลมีอยู่ในมือและสมองแล้ว ใช้เวลาเขียนไม่นานแอบมาเขียนได้ งานการไม่เสีย แถมช่วงนี้กำลังรอนิยายใหม่ที่เพิ่งสั่งไป ได้หยิบออกมาอ่านฟื้นความจำด้วยเลยตกลงที่จะเขียนเรื่อง
ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน โดย สีดำ
เรื่องนี้ก็อ่านจากในเด็กดีก่อนพออ่านแล้วชอบ ความปากแข็งแต่อ่อนไหวของภาดา และความมั่นคงที่อยู่ในจิตสำนึกของปริญญ์ตลอดเวลา มันทำให้รู้ธาตุแท้ของมนุษย์คนหนึ่งที่คิดว่าได้ทำสิ่งที่ถูกที่ควร โดยการที่ภาดาไม่รับรักปริญญ์เพราะรู้สึกได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เกรงใจผู้มีพระคุณ แต่ในที่สุดเมื่อสิ่งเคยชินที่ได้รับตลอดเวลากำลังจะแปรเปลี่ยนไป คนที่หลงรักตนเองมาตลอดได้หลงลืมความรักนั้นไป ภาดาก็เริ่มรู้ตัวว่าขาดสิ่งที่ได้รับมาเสมอไม่ได้ จึงต้องทำอะไรเพื่อให้สิ่งที่ได้รับมาตลอดไม่จากไปตลอดกาล
โดยส่วนตัวไม่เคยเชื่อในรักนิรันดร์ แต่เชื่อในความเปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งตั้งอยู่และดับไปได้ ความรักก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ที่อ่านนิยายที่สุข สมหวัง แล้วมีความสุข เพราะแยกโลกความจริงกับโลกความฝันไว้ออกจากกันอย่างสิ้นเชิงได้ อ่านแล้วอมยิ้มแต่ก็ไม่ได้คิดหวังว่าจะเจอใครสักคนมาอยู่ด้วยกัน ออกแนวเป็นคน bittersweet คนอ่านอย่างงนะคะ เพราะคนเขียนก็งงตัวเองตลอดเวลาอยู่แล้ว
เรื่องนี้ชอบที่ คุณสีดำ เขียนให้ ภาดา ปากแข็งแต่ใจไม่แข็งพอ มีซีนน่ารักๆ ห่วงใย ความรู้สึกของทั้งสองสาว อ่านไปอมยิ้มไป ชอบที่หมอปรางค์เป็นผู้แพ้ที่น่ารัก ชอบเพื่อนๆของปริญญ์ที่กวนแต่รักเพื่อน ทำให้นึกถึงเพื่อนสนิทสมัยมัธยมของตัวเอง
ลากันไปสั้นๆง่ายๆแค่นี้แหละค่ะ ฟังเพลงไปด้วยกันนะคะ
คงต้องยืมอ่านอีกเล่มนะคะ
ReplyDelete