หัดเขียน 19

วันนี้เอามาลงเร็วกว่าที่คิดเล็กน้อยค่ะ สงสารคนอ่านเห็นว่าคนอ่านคนหนึ่งก็งานยุ่ง อีกคนก็เจ็บตัว ส่วนอีกคนไม่รู้ว่าขาดความหวานไปหรือเปล่านะคะ  ยังไงก็หวังว่าจะชอบนะคะ แล้วก็คิดว่านิยายคงเว้นช่วงไปหลังจากลงนักกีฬาเสร็จ น่าจะประมาณวันศุกร์หรือวันเสาร์ค่ะ นิยายจะลงตอนใหม่ให้คุณผู้อ่านทั้งสามได้อ่านอีกครั้ง ฉะนั้นตักตวงความหวานกันไปให้พอนะคะ ถ้าไม่พอคนเขียนจะส่งน้ำตาลไปให้แทน หุหุ

ใครตาม IG ปลื้มจิตต์ คงเห็นว่าเธอเอารูปคู่เธอกับซานิ มาลง พร้อมคำบรรยายว่าเดทเบาๆ โดยส่วนตัวก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเล่น แต่ทั้งคู่ก็ดูเหมาะสมกันดี น่ารักทั้งคู่

บทที่  ๑๘

หลังจากที่ทั้งณีนนารากับเบญจ์ได้ชำระร่างกายเรียบร้อยทั้งสองก็มานั่งพักผ่อนในห้องนอน

“เพลียมากเลยเหรอคะ งั้นรีบนอนนะคะ ณีนจัดที่นอนไว้ให้แล้วตอนเบญจ์ไปอาบน้ำ”

“นิดหน่อยค่ะ แต่ก็ไม่ได้ง่วงอะไรมาก ณีนล่ะคะจะนอนเลยไหม แต่ถ้าไม่ง่วงมาก คุยกันก่อนนะคะ เบญจ์มีเรื่องจะเล่าให้ฟังว่าไปทำธุระอะไรมา”

“ได้สิคะ เบญจ์อยากเล่าณีนก็อยากฟัง แค่กลัวว่าเบญจ์จะเหนื่อยเท่านั้นเอง”  ณีนนาราก็เดินมานั่งข้างแฟนสาวบนโซฟาหน้าโทรทัศน์

เบญจ์เอื้อมมือไปโอบแฟนสาวไว้ “เบญจ์ไปติดต่อเรื่องงานมาค่ะ เป็นบริษัทของนอร์เวย์ที่มีบริษัทลูกตั้งอยู่ในกรุงเทพด้วย ณีนคิดว่าเบญจ์ย้ายไปอยู่กรุงเทพดีไหมคะ”

“ณีนอยากให้เบญจ์อยู่กรุงเทพอยู่แล้ว เพียงแต่เรื่องงานต้องตามใจคนทำงานนะคะ ณีนไม่อยากให้เบญจ์ตัดสินใจอนาคตอะไรลงไปเพราะว่าณีนอยู่กรุงเทพค่ะ” ณีนนาราเอียงหน้าซบลงที่ไหล่ของเบญจ์

“ณีนเป็นหนึ่งเหตุผลที่เบญจ์อยากกลับไปทำงานที่กรุงเทพ แต่ครอบครัวเบญจ์ก็เป็นเหตุผลสำคัญเหมือนกันค่ะ สัญญาที่เซ็นต้องทำงานที่ไทยอย่างน้อย 2 ปี หลังจากผ่านขั้นทดลองงานค่ะ แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เรื่องนี้นะคะ”

“แล้วเรื่องอะไรล่ะคะ”  ณีนนาราเงยหน้าขึ้นมามองแฟนสาวด้วยสีหน้ากังวล

เบญจ์ลุกขึ้นมา พร้อมค่อยย่อตัวนั่งคุกเข่าข้างหน้าณีนนารา เอื้อมมือไปกุมมือของแฟนสาวเอาไว้ “ณีนขา ตั้งแต่หลังจากอุบัติเหตุที่เราไม่ได้เห็นหน้ากันเท่าไหร่ เบญจ์ไม่ได้เป็นคนดูแลเวลาณีนไม่สบาย เบญจ์รู้สึกแย่มากๆเลยนะคะ คิดถึงณีนมากแต่ก็ไม่กล้าที่จะมีปัญหากับคุณพ่อคุณแม่ของณีน  เบญจ์รู้ว่าเราอาจจะยังคบกันไม่นานเท่าไร แต่เบญจ์อยากขอให้เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน หลังที่เรากลับจากอังกฤษได้ไหมคะ” เบญจ์กลัวคำตอบที่จะได้รับจึงซบหน้าไปที่ตักณีนนารา

ณีนนาราเชยหน้าเบญจ์ขึ้นมาพร้อมสบตาแล้วพร้อมตอบคำเดียวสั้นๆว่า “ค่ะ”

“ณีนหมายความว่ายังไงคะ”

“ค่ะ ณีนตกลงที่จะอยู่ร่วมคอนโดเดียวกับเบญจ์ เพียงแต่...” ณีนนาราไม่ยอมพูดต่อพร้อมอมยิ้ม

“เพียงแต่อะไรคะ”  เบญจ์รีบถาม

“ก็ขอให้เรามาอยู่ด้วยกันที่คอนโดณีนได้ไหมคะ ณีนเป็นคนติดที่ เวลาต้องย้ายที่พักต้องใช้เวลาปรับตัวพอสมควรเลย แถมห้องณีนก็ใหญ่กว่าห้องเบญจ์ด้วย แต่แน่ใจนะคะว่าจะทนเห็นหน้าณีนตลอด 24 ชั่วโมง 7 วันต่อสัปดาห์ได้”

“เรื่องแค่นี้เองสบายมากค่ะ เพราะยังไงคอนโดเบญจ์ก็ปล่อยเช่าตลอดอยู่แล้วช่วงก่อนหน้านี้ เดี๋ยวส่งเมลไปบอกบูรณ์เลยว่าอีกสองเดือนจะให้เช่าอีกแล้วจัดการให้ด้วย  ส่วนเห็นหน้าณีนทั้งวันมันเป็นสิ่งที่เบญจ์ต้องการค่ะ” พูดเสร็จเบญจ์ก็ก้มลงไปจูบที่มือของณีนนาราที่เธอกุมอยู่

“ขึ้นมานั่งข้างๆณีนดีกว่า ณีนก็คิดถึงเบญจ์ค่ะ คิดถึงมากที่สุด” ณีนนาราพูดพลางดึงตัวแฟนสาวให้มานั่งข้างๆเธอ

“แต่แม่ณีนล่ะคะ เบญจ์ไม่อยากให้ณีนมีปัญหากับครอบครัว”

“จริงแล้วคุณแม่ท่านไม่ค่อยอะไรกับณีนมากอยู่แล้วล่ะค่ะ มีลูกตัวอย่างสองคนอยู่ที่บ้านอยู่แล้ว ทั้งพี่ณัชและนันท์ เพียงแต่ว่าตอนณีนป่วยแม่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาค่ะ ลูกทั้งคนนี่นาถึงอย่างนั้นก็เถอะแม่ก็ยังไม่ยอมรับกับทางเลือกที่ณีนเลือกอยู่ดี”  ณีนนาราถอนหายใจ

“ไม่เอาค่ะอย่าทำหน้ายุ่ง ไว้เราค่อยช่วยกันคิดแก้ปัญหาดีกว่านะคะตอนนี้เรามาคุยกันแต่เรื่องดีๆดีกว่า”  เบญจ์พูดพลางจับตัวณีนนาราขึ้นมานั่งบนตักแล้วก็โอบกอดพร้อมซบหน้าไปที่ซอกคอของแฟนสาว  “หอมจังเลยค่ะ คิดถึงตัวอุ่นๆของณีนจังเลยไม่ได้กอดณีนตั้งนานแหนะ”

“ไม่เอาอะณีนก็อยากกอดเบญจ์เหมือนกันนะคะ ไปนอนคุยกันบนเตียงก็ได้นะคะ” ณีนนาราพูดพลางค่อยๆลุกขึ้นไปที่เตียงพร้อมจูงให้เบญจ์เดินตามมาด้วย  “แล้วที่นอร์เวย์แอบไปเจอบรรดาสาวๆกิ๊กเก่าบ้างหรือเปล่าเนี้ย”

“มีที่ไหนกันมีแต่ณีนนาราคนเดียวค่ะ” เบญจ์ตอบพลางคว้าตัวณีนนาราที่นอนอยู่ข้างๆมากอด หอมไปที่แก้มซ้าย-ขวาซ้ำไปซ้ำมา

จนณีนนาราต้องร้องบอกว่า “เดี๋ยวณีนแก้มช้ำหมดพอดี”

“เจ็บหรือเปล่าคะขอโทษนะคะ”  เบญจ์รีบกล่าวขอโทษ

ยังไม่ทันที่เบญจ์จะพูดจบประโยคดีณีนนาราก็โน้มคอเบญจ์ลงมาจูบ เป็นจูบที่อ่อนหวานนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความรักความคิดถึง เมื่อณีนนาราถอนปากเธอออกจากปากแฟนสาว เบญจ์นั้นหน้าแดงกล่ำพร้อมสูดหายใจลึกๆ “ณีนว่าทำอย่างนี้รู้สึกดีกว่าหอมแก้มเยอะเลยนะคะ”

“ใช่ค่ะ ดีกว่ากันเยอะเลย แต่ณีนต้องโดนลงโทษนะคะเพราะทำให้เบญจ์หายใจไม่ทัน”  เบญจ์ก้มลงไปจูบแล้วค่อยๆเลื่อนต่ำลงมายังซอกคอและหน้าอกแถมยังมือซนอีกด้วย

“เบาๆค่ะ เกรงใจตะวันบ้าง แล้วถ้าคอณีนเป็นรอย ถูกยัยแสบปูรณ์แซวแน่ๆ”

“ค่ะ แต่คนที่ต้องเบาๆอย่าเสียงดังคือณีนนะคะ ไม่ใช่เบญจ์” เบญจ์พูดพลางยักคิ้วให้

เลยทำให้โดนณีนนาราตีเบาๆไปที่ไหล่ด้วยความเขิน “แซวด้วยนะคะเดี๋ยวนี้สงสัยปล่อยให้อยู่ใกล้ปูรณ์มากเกินไป”

“อย่าพูดถึงคนอื่นเลยนะคะ” เบญจ์ขอร้องพร้อมทั้งก้มลงไปซุกไซ้ที่หน้าอกแฟนสาวอีกครั้ง อารมณ์ คิดถึง รัก และต้องการนั้นพาทั้งคู่ท่องไปในดินแดนที่มีแต่ทั้งสองเดินทางไปร่วมกันได้เท่านั้น

“ขอบคุณนะคะ” ณีนนารากล่าวขอบคุณพร้อมซุกตัวไปในอ้อมกอดของเบญจ์และหลับลงไปในที่สุด

“ขอบคุณเหมือนกันค่ะ” เบญจ์พูดพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นและก้มไปจูบหน้าผากณีนนารา

ทั้งคู่หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน จนกระทั่งเช้าเบญจ์ได้ยินเสียงนกร้องจึงลืมตาขึ้น พร้อมทั้งลุกมาสวมเสื้อผ้าไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมทำอาหารเช้าให้กับทุกคน โดยไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้แฟนสาวที่ยังสลบไสลอยู่

“อ้าว ตื่นแต่เช้าเลย”  ตะวันทักทายเบญจ์เมื่อเห็นแฟนของเพื่อนสาวกำลังชงกาแฟดื่มอยู่

“มอร์นิ่งค่ะตะวัน รับอะไรเป็นอาหารเช้าดีคะเดี๋ยวเบญจ์ทำให้”  เบญจ์รีบเสนอตัวช่วยเหลือเพราะเกรงใจเพื่อนของณีนนาราคนนี้มาก

“ไม่ต้องค่ะ ตะวันทำเองได้ แต่เบญจ์จะปิ้งขนมปังหรือเปล่า เผื่อตะวันชิ้นหนึ่งค่ะ” ตะวันพูดพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วใส่ถุงชาและเทน้ำร้อนใส่แก้ว

“โห เด็กอังกฤษจริงๆเลยนะคะ ดื่มแต่ชา  ตะวันรับแยมอะไรดีคะ” เบญจ์พูด แล้ววางขนมปังปิ้งไปด้านหน้าของตะวัน

“ไม่ค่ะ ตะวันทา Marmite ค่ะ ขอบคุณค่ะ สองสาวยังไม่ตื่นหรอกมั้งคะทุกทีก่อนไปทำงานตะวันไม่เคยเห็นหน้าใครเลย สงสัยที่นอนจะนิ่มณีนกับปูรณ์เลยหลับสบาย” ตะวันแซวเพื่อนทั้งสอง

“สงสัยค่ะ ว่าแต่ตะวันไปทำงานเช้าจังเลย”

“เราชอบไปแต่เช้า จะได้ไม่ต้องรีบค่อยๆเดินจากสถานีไปที่สำนักงาน มีเวลานั่งอ่านข่าวที่ห้องทำงานก่อนเริ่มงานตอนเก้าโมงน่ะ”

“ดีเนอะ เราชอบอยู่ยุโรปก็เพราะไม่ต้องเร่งรีบมาก รถไม่ติดไปไหนมาไหนก็สะดวก”

“อ้าวอย่างนี้เบญจ์จะทิ้งเพื่อนเราเหรอ” ตะวันแซว

“เราแค่บอกว่าชอบ ถ้าณีนไม่ไล่เรา เราก็ต้องอยู่ที่หัวใจเราอยู่สิจริงไหม” เบญจ์พูดแล้วก็หน้าแดง

ทั้งคู่นั่งกินอาหารเช้าและทำความรู้จักกันมากขึ้น เมื่อตะวันจะไปทำงานเบญจ์จึงเดินออกไปด้วยกันพร้อมทั้งเขียนข้อความไว้ให้แฟนสาวและปูรณ์   เบญจ์ออกไปเดินเล่นประมาณ 40 นาทีเมื่อกลับเข้ามาเห็นแฟนสาวลงมานั่งดื่มชาที่โต๊ะกินข้าว

“ไปหนมาคะ ตื่นมาไม่เห็นณีนก็อาบน้ำแต่งตัวลงมากลัวว่าเบญจ์จะนั่งง่าวอยู่คนเดียวที่ไหนได้ ทิ้งเราไปเดินเล่น”  ณีนนาราพูดไปยิ้มไปให้กับแฟนสาว

เบญจ์เอาถุงของมาวางไว้ที่โต๊ะพร้อมก้มลงมาหอมแก้มแฟนสาว “เดินไปกับตะวันที่สถานีรถไฟ แล้วก็เลยไปสูดอากาศที่ชายหาดค่ะ เมืองนี้ดีจังเลยติดทะเล เงียบสงบดี แล้วตะวันก็บอกว่าณีนชอบกินแซนด์วิชร้านนี้ เบญจ์เลยแวะซื้อมาให้ด้วย”

“ว้าว ขอบคุณนะคะ BLT จาก ‘Naughty But Nice’ รู้ใจจริงๆ” ณีนนาราขอบคุณพร้อมหันไปจูบอย่างดูดดื่มเพื่อขอบคุณ 

“อะแฮ่ม คุณทั้งสองคะในบ้านหลังนี้ยังมีดิฉันอยู่อีกคนนะคะ”  ปูรณ์ก้าวเข้ามาเห็นภาพเด็ดพอดี

“รู้ค่ะ เราซื้อแซนด์วิชมาเผื่อปูรณ์ด้วยนะ ซื้อ BLT มาให้เหมือนกัน” เบญจ์รีบหันไปเอาใจเพื่อนของสาว

“ขอบคุณนะ”  ปูรณ์รีบขอบคุณแฟนเพื่อนที่มีน้ำใจให้กับเธอเสมอ พร้อมนั่งลงตรงข้ามณีนนารา

“แกนี่น้า แซวฉันตลอด รีบๆกินไปเลยปากจะได้ไม่ว่าง” ณีนนาราบ่น

“ยังไม่ได้แซวอะไรเลย ถ้าจะแซวจริงต้องต่อไปนี้ เมื่อคืนทำอะไรมา แถวนี้ไม่มียุงนี่นาอยู่มาตั้งอาทิตย์ละฉันยังไม่เห็นยุงสักตัว แต่แกถูกยังกัดที่คอว่ะแดงเลย สงสัยยุงตัวใหญ่ด้วยนะเนี้ย เอายาฆ่ายุงไหม เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ แต่ไม่เห็นเบญจ์จะโดนกัดเลย สงสัยเนื้อแกจะหวานนะณีน”  ปูรณ์พูดพร้อมยักคิ้วหลิ่วตา เมื่อเห็นเพื่อนรักและแฟนสาวหน้าแดงด้วยความอาย

“แกอยากมียุงบ้างหรือไง แต่ปากอย่างแกคงไม่มีหรอก” ณีนนาราต่อปากต่อคำกับเพื่อนสาวเพราะรู้ว่าถ้าเธอแสดงความเขินอายที่ถูกเพื่อนจับได้ ปูรณ์คงไม่เลิกแซวเธอแน่ๆ พร้อมหันไปมองเบญจ์ที่ทำหน้าขอโทษ

“ไรวะ ต่อปากต่อคำแซวไม่สนุกเลย กินก็ได้” ปูรณ์บ่นพร้อมหันมาจัดการแซนด์วิชของตัวเอง

“ไปไหนกันดีคะวันนี้” เบญจ์ถามความเห็นแฟนสาวกับปูรณ์

“ไปเดินเล่นที่ชายหาดไหมคะ ปูรณ์ยังไม่ได้ไปเดินเล่นที่หาดเลยตั้งแต่มาที่นี่ ติดอยู่กับณีน” ณีนนาราหันไปเสนอความเห็น พร้อมส่งสายตาขอโทษไปยังเพื่อนรัก

“ยังไงก็ได้ แต่แกเดินไหวแน่นะ”  ปูรณ์ตามใจเพื่อนรักแต่ยังอดห่วงไม่ได้

“สบายมาก เดี๋ยวเราขอไปทำกายภาพตามที่นักกายภาพสอนมาก่อน แกก็นั่งทำงานไป หลังอาหารกลางวันค่อยเดินไปที่หาดแล้วเดี๋ยวฉันเลี้ยงไอศครีมเจ้าอร่อยแกด้วย”

“เยี่ยม” ปูรณ์พูดพร้อมยกแก้วกับจานที่ใช้แล้วเตรียมไปล้าง

“ไม่ต้องล้างหรอกปูรณ์ เดี๋ยวเราล้างให้ ของเมื่อเช้าที่เรากับตะวันใช้ไว้ยังไม่ได้ล้างเลย”  เบญจ์เสนอตัวพร้อมรุนหลังให้ปูรณ์ออกไปนั่งทำงานและพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่น  เมื่อเก็บล้างเสร็จเบญจ์ก็ลงมานั่งข้างๆณีนนาราพร้อมกล่าวขอโทษ “ขอโทษนะคะ เบญจ์ไม่น่าทำให้คอณีนเป็นรอยเลย ณีนเตือนแล้วแท้ๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ยัยปูรณ์มันก็แซวไปเรื่อยแหละค่ะ เดี๋ยวณีนจะไปทำกายภาพตามที่เขาสอนมา เบญจ์ช่วยณีนหน่อยนะคะ ไปออกกำลังกายที่สวนก็ได้” ณีนนาราหันไปยิ้มให้ความมั่นใจว่าเธอไม่ได้โกรธเบญจ์เลย

หลังจากทำกายภาพ ทั้งคู่ก็เข้าไปนั่งดูโทรทัศน์กับปูรณ์ หลังกินอาหารกลางวันในช่วงบ่าย ซึ่งเป็นสลัดอย่างง่ายๆแล้ว ทั้งสามก็เตรียมตัวลงไปเดินเล่นที่ชายหาด เมื่อเดินเล่นกันสักพักณีนนาราก็ชวนแฟนสาวและเพื่อนรักไปนั่งกินไอศครีมเจ้าดังที่ริมหาด พร้อมทั้งเล่าเกร็ดเล็กๆให้ฟังว่าร้านไอศครีม Morelli's มีจุดกำเนิดที่เมืองเล็กริมทะเลอย่าง Broadstairs แล้วก็ไปเปิดเป็น Kioskในหลายๆเมืองในแคว้น Kent จนกระทั่งมีร้านในห้างที่ดังที่สุดในอังกฤษอย่าง Harrods แถมยังมีร้านในประเทศตะวันออกกลาง ซึ่งตะวันกับณีนนาราเคยเดากันว่าอาจจะเป็นเพราะ พวกอาหรับมาเรียนภาษาที่นี่เยอะแล้วพวกนี้มีเงินที่จะลงทุนเลยซื้อเฟรนไชส์ไปเปิดอย่างที่ อาบูดาบี, ดูไบ และอีกสองสามประเทศ แถมอีกไม่นานนี้จะไปเปิดร้านที่สิงคโปรอีกด้วย  หลังจากกินไอศครีมเสร็จแล้ว ณีนนาราเสนอว่าให้ซื้อของไปทำอาหารเย็นกันเองที่ Tesco ที่พวกเธอต้องเดินผ่านระหว่างกลับบ้านอยู่แล้ว แล้วก็ซื้อไอศครีมรสทิรามิสุ ของฮาเก้นดาส สุดโปรดของตะวันไปให้เจ้าของบ้านที่น่ารักเป็นของหวานหลังอาหารเย็นได้อีกด้วย

B de Beauvoir 24-07-2012 @Thailand

หวังว่าคนอ่านจะชอบนะคะ