หัดเขียน 17

เพิ่งอิ่มจากข้าวกลางวันมาค่ะ ก็เอานิยายมาลง บ่ายขนาดนี้ก็ยังเรียกว่าบ่ายใช่ไหมคะ ส่วนตอนต่อไปคงลงเย็นวันศุกร์ค่ะ เพราะวันเสาร์คงไม่มีเวลาค่ะ กิจการเซเลปรัดตัวมากค่ะ เสาร์-อาทิตย์นี้

ก่อนมีนิยายให้อ่านก็ขอโม้ก่อนค่ะ รู้ไหมคะมีสาวไทยได้ไปแข่งขี่ม้าประเภท Eventing การขี่ม้าประเภทนี้ต้องแข่งสามประเภท คือศิลปะการบังคับม้า, กระโดดโชว์ แล้วก็ขี่ไปตามชนบท สาวไทยคนนี้ชื่อ ณีน่า ลีเกิ้ล ล่ำซำ แค่นามสกุลก็รู้แล้วว่าครอบครัวต้องเป็นผู้สนับสนุนอย่างมาก เนื่องจากกีฬาขี่ม้าเป็นกีฬาที่ต้องใช้ทุนทรัพย์เยอะมากๆ  เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้มีโอกาสชมรายการจากช่อง T-Sport มีคนจากสมาคมขี่ม้ามาเล่าให้ฟังว่ากว่าจะได้ไปแข่งขี่ม้าในโอลิมปิกนั้นยากมาก ต้องมีทีมงานมีคนดูแลม้า ช่างทำเกือกให้ม้า มีสัตว์แพทย์ แล้วการไปคัดเลือกที่จะแข่งโอลิมปิกนั้นม้าต้องผ่านการแข่งระดับสูงมาก่อน รู้สึกตอนแรกณีน่าไม่มีม้าขั้นเทพเหล่านั้น เลยต้องไปหาซื้อเพิ่มมา 2-3 ตัว แล้วม้าแข่งพวกนี้ไม่ใช่ถูกๆ ถ้าครอบครัวรวยอย่างเดียวแต่ไม่สนับสนุนก็เท่านั้น  ฉะนั้นเรานับถือครอบครัวเธอจริงๆค่ะ ที่พยายามทำทุกอย่างให้ความฝันของลูกสาวเป็นจริง ถึงเธอมีต้นทุนที่ดีแต่ไม่มีความพยายามก็เท่านั้นหวังว่าเธอจะติด 25 คนที่มีโอกาสได้ไปลุ้นเหรียญในรอบสุดท้ายค่ะ เราไปเจอเวบไซส์นี้ของเธอ บทความนี้น่ารักมาก พูดถึงคนในครอบครัวที่สนับสนุนเธอ อ่านแล้วขำๆน่ารักด้วยค่ะ ยิ่งตอนที่พูดถึงลุงที่มีความรู้ดีมากว่าไวน์อะไรอร่อยเวลากินเสต็กเนื้อม้า 555  'Family Fan Club'

บทที่  ๑๖

“เดินทางกันดีๆนะ ณีนก็ยังต้องใส่เฝือกอ่อนอยู่อย่าไปเดินมากมายล่ะ ฝากดูแลณีนด้วยนะปูรณ์”  คุณณิชาฝากฝังลูกสาวให้ปูรณ์ดูแล

“ไม่ต้องห่วงค่ะ มีหนูกับตะวันช่วยดูแล พอหนูกลับตะวันจะไปจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแลค่ะ”  ปูรณ์พยายามพูดให้คุณณิชาคลายความกังวล

“เกรงใจตะวันแย่เลย  ดูแลยัยณีนมาตลอดตั้งแต่ไปเรียนที่นู่น”

“ตะวันเขารักเพื่อนค่ะ ใครๆก็ทั้งรักทั้งเกรงใจเขา” ปูรณ์ชื่นชมตะวันอย่างจริงใจ

“ขอบคุณค่ะแม่ ยังไงเมื่อไปถึงบ้านตะวันแล้ว ณีนจะโทรมาเรียนให้ทราบนะคะ”  ณีนนาราไหว้คุณณิชา

“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”  คุณณิชาย้ำอีกครั้ง

“นันท์อยากได้อะไร เดี๋ยวก่อนกลับพี่จะเมลมาถามนะ ขับรถดีๆนะคะพี่ณัช”

“เดี๋ยวนันท์สั่งหนังสือไปส่งที่บ้านพี่ตะวัน แล้วตอนกลับพี่ณีนก็เอามาให้เหมือนปกตินะคะ พี่ณีนจะได้ไม่ต้องออกไปหาซื้อ”

“เข้าไปตรง ต.ม. ได้แล้วถึงพี่จะให้เพื่อนติดต่อมาก่อนว่าต้องนั่งรถเข็น ก็ใช่ว่าจะเร็วคราวที่แล้วพี่ยืนรอซะขาแข็งเลย”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ณัช ไปปูรณ์พี่ณัชเขาไล่แล้ว” ณีนนาราหันมาบอกเพื่อนสาว วันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะอีกไม่นานเธอจะได้เจอเบญจ์แล้ว แล้วปูรณ์ก็เข็นรถเข็นที่ณีนนารานั่งเข้าไปยังจุดตรวจหนังสือเดินทาง

เมื่อขึ้นเครื่องไปยังที่นั่งประจำตัวด้วยการอำนวยความสะดวกของพนักงานต้อนรับ ณีนนาราก็นั่งพักผ่อนพูดคุยถามถึงเบญจ์ เนื่องจากตอนที่เธอพักฟื้นอยู่ที่บ้านนั้นโอกาสที่จะถามไถ่ถึงแฟนสาวกับเบญจ์นั้นทำได้ค่อนข้างลำบาก เธอรู้เพียงแต่ว่าเบญจ์ต้องรอคิวเพื่อไปขอวีซ่าเข้าประเทศอังกฤษ ถึงแม้เบญจ์จะมีวีซ่าตลอดชีพของนอร์เวย์อยู่แต่เธอก็จำเป็นต้องขอวีซ่าเข้าอังกฤษอยู่ดี แม้อังกฤษจะอยู่ในสหภาพยุโรปแต่ไม่ถือว่าเป็นประเทศในกลุ่มประเทศเชงเก้น 

“วีซ่าเรียบร้อยแล้วเพิ่งไปรับมาสดร้อนเมื่อเช้านี้เอง มะรืนนี้จะบินไปออสโลเพื่อไปทำธุระ แล้วก็จะบินตามไปหาพวกเราวันอาทิตย์”

“อีกตั้ง 1 อาทิตย์” ณีนนาราบ่นเพราะเธอไม่ได้คุยกับเบญจ์เลย

“โถแม่คุณ อีกแค่อาทิตย์เดียว อย่างี่เง่าน่า”  ปูรณ์รู้ว่าเพื่อนเธอเวลาไม่สบาย หรือในช่วงอ่อนแอ ณีนนาราจะชอบอ้อนให้คนดูแล ตอนยังไม่มีเบญจ์ณีนนาราก็จะชอบโทรมาหาเธอหาเพื่อนไปกินข้าวไปเดินเล่น ไม่ต้องมีการพูดคุยแค่นั่งให้กำลังใจข้างๆก็พอ

“รู้แล้วน่า ก็แค่ไม่เจอเบญจ์มาตั้งนานแล้ว ได้ยินแค่เสียงแป๊ปๆ แล้วเราจะไปที่บ้านตะวันยังไง ทุกทีฉันนั่ง tube ไปต่อรถไฟที่ Victoria Station เอง”

“ตะวันเช่า แท๊กซี่ ให้มารับบอกว่าจะได้นั่งสบายหน่อย แต่จาก Heathrow ไป Kent ก็ไม่ไกลไม่ใช่เหรอ” ปูรณ์ไม่เคยไปบ้านตะวันมาก่อน จึงหันมาถาม

“อืมเมืองที่ตะวันอยู่เป็นเมืองเล็กๆชื่อ Broadstairs เราไปทุกปีล่ะ แต่ตะวันเพิ่งซื้อบ้านใหม่เดิมตะวันอยู่แฟลต”  

“งั้นก็นั่งอ่านหนังสือแกไป หรือจะนอนมีอะไรก็เรียกฉันนะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย นั่งปั่นงานส่ง บก. กระเป๋าก็เพิ่งจัดเมื่อเช้า”  ปูรณ์พูดพร้อมจัดท่าเตรียมนอน

“ขอบใจแกมานะ ไม่มีแกก็ไม่รู้จะทำยังไง รักแกนะปูรณ์”

“อย่ามาทำซึ้ง ฉันไม่ใช่เบญจ์ รักฉันก็หาแฟนให้สิ” ปูรณ์ยิ้มพร้อมยักคิ้วแล้วเอนตัวลงไปพักผ่อนทันที

ณีนนารานั่งดูหนังฟังเพลงของเธอไป เวลาที่อยู่บนเครื่องประมาณเกือบ 12 ชั่วโมงนั้นนับว่ายาวนานทีเดียว ด้วยความเกรงใจเพื่อนเธอจึงพยายามไม่ดื่มน้ำ เนื่องจากการเข้าห้องน้ำแคบๆบนเครื่องบินคงจะลำบาก

“เมื่อไหร่การบินไทยจะมี A380 บินกรุงเทพ-ลอนดอน บ้าง ไม่งั้นแกเข้าห้องน้ำสะดวกกว่านี้แน่ๆ” ปูรณ์บ่น หลังจากจัดการอาหารมื้อสุดท้ายบนเครื่องก่อนเตรียมตัวอีกไม่นานเครื่องก็จะแลนด์แล้ว

“เอาน่านั่งการบินไทยในสภาพอย่างนี้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องไปทรานสิทที่ไหน แล้วฉันก็พยายามไม่ดื่มน้ำ  เข้าห้องน้ำไป 2 รอบเอง แอร์ก็น่ารักช่วยเหลือดี”

“เออไม่บ่น ดีนะที่แกเป็นคนป่วยจะได้ไม่ต้องเข้าคิว ต.ม. นาน  ยิ่ง ต.ม. อังกฤษแถวยาว โหดด้วย”

“เตรียมตัวเหอะ อีกไม่นานเครื่องก็ใกล้ลงละ เมื่อกี้คุณแอร์เขาเดินมาบอกว่าจะให้เราได้ออกไปเป็นคนแรก”

เมื่อเครื่องลงจอดที่สนามบิน Heathrow ณีนนารากับปูรณ์ก็ได้ลงมาจากเครื่องเป็นคู่แรกพร้อมทั้งยังได้รับความสะดวกไปต่อแถวพิเศษไม่ต้องรอคิวนาน ยิ่งณีนนารามีวีซ่าตลอดชีพ ทั้งยังเข้ามาเที่ยวอังกฤษทุกปี ส่วนปูรณ์หนังสือเดินทางก็มีแต่ตราปั๊มเข้าออกประเทศต่างในยุโรปทั้งเล่ม เธอทั้งสองจึงผ่านเข้าเมืองโดยไม่ลำบาก 

เมื่อรับกระเป๋าเสร็จพวกเธอก็ออกมาดูหาแท๊กซี่ที่มารับ ตะวันยังให้เบอร์ไว้ด้วยเผื่อหาไม่เจอ

“พี่แท๊กเขาไปรอที่ไหนนะ” ปูรณ์บ่นพร้อมเตรียมกดโทรศัพท์

“นั่นหรือเปล่าปูรณ์ เห็นมีป้ายเขียน BROADSTAIRS  POON and NEEN คนที่สูงๆพุงโตๆน่ะ”

“น่าจะใช่รออยู่นี่นะ” ปูรณ์เดินไปคุยอะไรกับผู้ชายวัยกลางคนท่าทางใจดีแล้วก็ชี้มาที่ณีนนารา

แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงมายังณีนนารา  “ไปณีนฉันขอให้คุณพี่เขาช่วยเข็นประเป๋าไปที่รถ ส่วนแกก็ต้องค่อยพยุงตัวไปนะไม่ต้องรีบ”  ปูรณ์เข้ามาประคองณีนนาราให้ลุกจากรถเข็นพร้อมส่งไม้เท้าประจำตัวให้ แล้วทั้งคู่ก็ค่อยเดินตามคุณคนขับแท๊กซี่ไปยังที่จอด

เมื่อทั้งคู่ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย คุณคนขับแท๊กซี่ก็ชวนคุยตามประสาคนมีอัธยาศัยดีทันที

“Is it your first time visiting in England?”

“Nope, I was studying here and travelling here every year after I graduated.”

ณีนนาราตอบคำถามเพราะปูรณ์เข้าสู่โหมดฟังเพลงชมวิวทิวทัศน์ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

“Really, have you been to Broadstairs before? It’s just a small seaside town but lovely.”

“Yep! I’ve been there and I love to walk by the beach in the morning but not this time, I guess” ณีนนาราพูดแล้วก้มดูสภาพตัวเองแล้วหัวเราะ

“True, true. Are you planning to travel anywhere else apart from Broadstairs?”

“Yeah, mostly in Kent and maybe visiting museums and galleries in London.”

“Great idea!”

แล้วทั้งคู่ก็พูดคุยระหว่างทางโดยปล่อยให้ปูรณ์นั่งมองวิวทิวทัศน์ข้างทาง  เมื่อมาถึงที่บ้านของตะวัน ณีนนาราก็ปลุกปูรณ์ให้ตื่นจากการงีบหลับ

“ตื่นได้แล้วแก ถึงบ้านตะวันแล้ว ลงไปกดกริ่งสิตะวันอยู่บ้านเลขที่ 90 ใช่ไหม”

“เออ รู้แล้ว พี่เขาไปยกกระเป๋าลงแล้วก็คงใช่บ้านตะวันแหละน่า” ปูรณ์เปิดประตูลงจากรถพร้อมลงไปกดกริ่งหน้าประตูบ้านเลขที่ 90 ถนน Gladstone รออยู่สักครู่ตะวันก็เดินมาเปิดประตู

“มาถึงแล้วเหรอ ปะเดี๋ยวเราช่วยยกกระเป๋าเข้าบ้านก่อน” ตะวันเดินไปยกกระเป๋าเดินทาง 2 ใบเข้าบ้าน

“Thank you very much, I definitely call you when I need a taxi to go anywhere.” ณีนนารากล่าวขอบคุณพร้อมจ่ายค่าบริการแล้วทิปเพิ่มไปอีก 5 ปอนด์

“Oh thanks for the extra, I will use it to enjoy a pint tonight.” Keith คนขับแท๊กซี่กล่าวขอบคุณแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป

“แหมเสน่ห์แรงจริงนะคะคุณณีนนารา แม้แต่แท๊กซี่ก็ไม่เว้นเห็นคุยกันมาตลอดทาง”  ปูรณ์แซวเพื่อนสาว

ณีนนารามองค้อนพร้อมทั้งหันไปหาตะวัน “ขอบคุณนะตะวันที่ให้เรามาพักอยู่ด้วย”

“ไม่เป็นไร บ้านนี้เพิ่งรีโนเวทเสร็จ ให้คุณเพื่อนรักมาประเดิมจะเป็นอะไรไปเนอะ ห้องตั้งเยอะแยะ เราอยู่คนเดียว” ตะวันพูดพลางประคองณีนนาราเข้าไปในบ้านแล้วนั่งที่ห้องนั่งเล่น

“บ้านใหญ่ไปไหมตะวัน” ปูรณ์ถาม

“เมื่อก่อนเราอยู่แฟลตเช่าเขาเอา แต่ตอนนี้เราคิดว่าซื้อบ้านคุ้มกว่า เราอยากมีพื้นที่ทำสวน ชวนเพื่อนมาปิ้งบาร์บีคิว ตอนซัมเมอร์บ้างไง แถมใกล้สถานีรถไฟด้วย ไปทำงานง่าย”

“แล้วหลังนี้ซื้อมาเท่าไหร่ล่ะ” ณีนนาราถาม

“5 แสนปอนด์ ก็ใช้เงินเก็บกับกู้แม่มา ไม่อยากเสียค่า mortgage”

“ก็ท่ายังทำอยู่ Law Firm ใหญ่ในลอนดอนเงินแค่นี้จิ๊บๆใช่ปะ”  ปูรณ์แซว

“โหยไม่ไหวอะ ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย เอาแค่ขนาดพอดีตัวอย่างนี้น่ะดีแล้ว” ตะวันเล่าถึงสาเหตุว่าทำไมถึงย้ายงานมากว่า 2 ปีแล้ว “อย่าเพิ่งนอนกันนะสาวๆ ไว้รอนอนทีเดียวคืนนี้จะได้ไม่มีอาการ jet lag เดี๋ยวเราทำอะไรให้กิน”

“เราอยากเข้าห้องน้ำอะ” ณีนนาราบอก

“เหมือนว่าจะรู้ว่าจะมีคนป่วยมาอยู่ ตอนรีโนเวทเราให้เขาทำห้องน้ำชั้นล่างด้วยนะ” ตะวันพูดพลางชี้ทางไปห้องน้ำ

“เดี๋ยวเราไปช่วยตะวันเอง” ปูรณ์พูดพลางช่วยพยุงณีนนาราไปห้องน้ำแล้วก็เดินตามตะวันเข้าไปในครัว

“กินไรกันดี กินแซนด์วิชง่ายๆละกันนะ”

“อะไรก็ได้ เราหิวมากขนาดอาหารบนเครื่องการบินไทยพอกินได้นะ คราวที่แล้วนั่งเครื่องแขก กินอาหารเขาไม่ได้เลย”

แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำแซนด์วิชอย่างง่ายๆ เมื่อณีนนาราเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารอาหารก็พร้อมเสริฟทันที

“ทำอะไรกินล่ะ เรามีน้ำพริกแห้งๆทั้งหลายที่ตะวันชอบมาฝากด้วยนะ เราบอกให้ยัยนันท์ไปจัดการซื้อมาให้ แพ๊กมาอย่างดีไม่โดน ต.ม. เอาไปทิ้งด้วย”

“ขอบใจมาก เวลาไม่มีอะไรกินก็แค่หุงข้าวทอดไข่แล้วก็โรยน้ำพริกสวรรค์เลย แต่ตอนนี้เรามีเนื้ออบเหลืออยู่เลยเอามาอุ่นทานกับขนมปังปิ้งแล้วก็ผัก ทามัสตาร์ดไปด้วย ของโปรดณีนนี่นา มัสตาร์ดอะ”

“ไหนชิมหน่อยสิว่าฝีมือคุณทนายมือฉมังจะเป็นยังไงบ้าง”  ปูรณ์พูดพร้อมกินอย่างเอร็ดอร่อย

“วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ หรือว่าเพราะเราจะมาเลยหยุด รบกวนตะวันแย่เลย” ณีนนาราถามออกไปอย่างรู้สึกผิด

“วันนี้เราขอ work from home น่ะ แล้วมีแผนจะไปไหนกันบ้าง แต่ถ้าไม่มีรถจะลำบากนะ ณีนยังเดินไม่สะดวก”

“ไม่ต้องห่วงพวกเรานะตะวัน เดี๋ยวรอเบญจ์มาถ้าอยากไปไหนค่อยเช่ารถเอาก็ได้ ปูรณ์มีใบขับขี่อินเตอร์ แล้วเบญจ์ก็มีใบขับขี่นอร์เวย์รู้สึกจะใช้ที่นี่ได้”

“ว่าแต่ตะวันมีวีซ่าฝรั่งเศสรึเปล่า ก่อนเรากลับไปปารีสกันไหม ไปเย็นศุกร์กลับเย็นอาทิตย์ตะวันจะได้ไม่ต้องลางาน ของณีนกับของเรามีมัลติเพิลของฝรั่งเศสแล้ว”  ปูรณ์ถาม

“มีๆ โชคดีเราเพิ่งไปทำงานที่ Calias มา วีซ่ายังมีอยู่อีกครึ่งปี แล้วจะไปเมื่อไหร่บอกเราก่อนละกัน”

“ได้เดี๋ยวเราจัดทริปเอง อยู่ว่างๆ เรามีงานต้องส่งแค่อาทิตย์ละบทความเอง อ้อ ยัยณีนอย่าลืมโทรไปหาคุณหญิงแม่แกล่ะ”  

แล้วทั้งสามก็นั่งคุยกันไป คุยกันไปถึงวีรกรรมสมัยเด็กที่มีร่วมกัน ปูรณ์กับตะวันช่วยกันเก็บล้าง และยกกระเป๋าไปเก็บที่ห้องนอน ห้องนอนของณีนนาราอยู่ชั้นสองใกล้กับห้องตะวันและใกล้ห้องน้ำ  ส่วนปูรณ์พักอยู่ที่ชั้นสาม  พวกเธอทั้งสามมานั่งพักผ่อนที่ห้องนั่งเล่น ตอนบ่ายๆตะวันชวนปูรณ์ไปซื้อของกินของใช้ที่ห้างใกล้ๆบ้านโดยปล่อยให้ณีนนาราอ่านหนังสือไป

B de Beauvoir 18-07-2012 @Thailand

คาดว่าคงหวานไม่พอแต่ตอนนี้เราจะโชว์ความน่ารักของเพื่อนอย่างปูรณ์ค่ะ ถ้าปูรณ์มีตัวจริงจะไปสมัครเป็นแฟนแล้วนะเนี้ย ฮ่าฮ่าฮ่า  พรุ่งนี้ว่าจะอัพบล๊อกสาวนักกีฬาค่ะไม่งั้นจะอัพไม่ทันก่อนที่โอลิมปิกจะเปิดฉากขึ้น