หัดเขียน 14

วันนี้เอานิยายอีกตอนมาลงค่ะ ได้อ่านเรื่อง ยามลมหนาวพัดผ่าน ตอนล่าสุดกันหรือยังคะ ชอบความเด็ดเดี่ยวของพี่เอิ้นจังเลยค่ะ ถึงอยากให้เป็นนิยายที่จบแบบสุขๆก็เถอะนะคะ แต่ถ้าต้องทนกับความลังเลใจของสุดปลายฟ้าแล้ว ถอยออกมาดีกว่าค่ะ ไม่งั้นคงต้องเจ็บต่อไปเรื่อยๆแน่ๆเลย

ไม่รู้ว่ามีใครเคยอ่านเรื่อง Believe ของ ลลนล ไหมคะ นี่สั่งฉบับรีไรท์ไปตอนแรกบอกจะออกช่วงสิงหาคม คราวนี้เลื่อนไม่มีกำหนดไปปลายปีเลยดีนะที่ไม่ได้คิดจะรีบอ่านอะไร เขาถามมาว่าจะไปซื้อเรื่องใหม่แทนไหมเผอิญไม่ชอบเรื่องใหม่ของลลนลเท่าไหร่เลยเลือกที่จะรอค่ะ ไม่อยากค้างคา  อ้อ คุณเชื่อเรื่องโลกกลมไหมคะ ตอนแรกเราก็เฉยๆแต่ตอนนี้อืมโลกกลมจัง 555 มันทำให้เราเชื่อว่าโรงเรียนหญิงล้วนนั้นเป็นแหล่งวัตถุดิบในการเขียนเรื่อง Yuri ชั้นดีจริงๆ

บทที่  ๑๓

เบญจ์ไม่ได้สังหรณ์ใจอะไรมากว่าณีนนารานั้นจะมีอาการหนักมากในตอนแรก อาจจะเป็นเพราะเธอยังคงได้รับยาระงับอาการปวด แถมยังมียานอนหลับอีก สมองของเบญจ์จึงไม่เฉียบคมเท่าปกติ จนกระทั่งอีกประมาณ 2 อาทิตย์หลังจากที่เธอฟื้น แพทย์เจ้าของไข้สั่งให้เธอไปทำกายภาพบำบัด  ปูรณ์มาเยี่ยมเธอพร้อมทั้งดูแลเธอเมื่อแม่บอกว่าจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามาไว้เปลี่ยน โดยทิ้งให้เบญจ์อยู่กับปูรณ์เพียงลำพัง

“ปูรณ์ ทำไมเวลาเราถามถึงณีน ถึงเลี่ยงที่จะบอกอาการตลอดเลยล่ะ บอกเรามาตรงๆได้ไหม เราเป็นห่วงณีนจะแย่อยู่แล้ว ถามแม่ก็ไม่ได้เรื่อง  วันนั้นคุณวีมาเยี่ยมเราถามคุณวีก็ไม่ยอมบอกอะไรเรา”

“เอ่อ จริงๆแล้วเราก็ไม่อยากปิดบังอะไรนะ เพียงแต่เราอยากให้เบญจ์อาการดีขึ้นก่อน”

“แล้วณีนเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ณีนได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ”

“เรารู้ แต่เราหมายถึงอาการณีนน่ะ เราพยายามโทรไปมือถือก็ปิดตลอด”

ไม่ปิดได้ไงก็มือถือยัยณีนอยู่ที่ฉัน ปูรณ์ได้แต่คิด คงถึงเวลาที่จะต้องบอกอาการณีนนาราแล้ว ขืนไม่บอกเบญจ์ได้แล่นไปหาณีนนาราแน่ๆ

“ณีนยังอยู่ ICU อยู่เลย”

“อาการเป็นยังไงบ้าง บอกมาให้หมดนะ ขอร้อง”

ปูรณ์ถอนหายใจ “ก็ขาหัก แขนหัก สมองได้รับการกระทบกระเทือน”

“ทำไมเป็นหนักขนาดนั้น ไปเยี่ยมได้ไหม ไปเดี๋ยวนี้เลย ขออกไปแป๊ปเดียว หรือไม่ก็ย้ายโรงพยาบาลก็ได้ เรามีประกันจากที่นู่น ตอนเราไปเที่ยวก่อนกลับไทยเราทำประกันท่องเที่ยวไว้ 1 ปี ประกัน cover ทุกอย่าง เรามีเงินจ่ายนะไม่ต้องห่วง”

“เฮ้ย อย่าเพิ่งรีบร้อน คุยกับที่บ้านก่อนได้ไหม รอให้เดินคล่องกว่านี้ค่อยไปเยี่ยมนะ”  ปูรณ์ไม่ได้บอกว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่เงินเลยแม้แต่นิดเดียว

“งั้นเดี๋ยวเราจะคุยกับแม่ แล้วก็ถามหมอว่าจะย้ายโรงพยาบาลได้ไหม”

“ได้ๆว่าไง ว่าตามกันอยู่แล้ว” ปูรณ์รีบรับคำกลัวคนป่วยจะหนีออกจากโรงพยาบาล

ปูรณ์อยู่เป็นเพื่อนเบญจ์จนกระทั่งบูรณ์กลับมาจากทำงาน พร้อมแอบกระซิบว่าเบญจ์รู้เรื่องณีนนาราบ้างแล้ว แถมยังอยากจะย้ายโรงพยาบาลอีกด้วย

“บูรณ์เราอยากคุยกับหมอ ว่าต้องทำกายภาพอีกนานไหม”

“พรุ่งนี้นะ วันนี้เย็นแล้ว หมอกลับบ้านไปแล้ว”

ณีนนาราได้คุยกับแพทย์เจ้าของไข้ คุณหมอบอกสรุปว่าอยากให้เธออยู่โรงพยาบาลอีกสักหนึ่งอาทิตย์ เพื่อเช็คอาการทุกอย่างให้แน่ใจว่าจะไม่มีปัญหาอะไร และต้องมาทำกายภาพที่โรงพยาบาลทุกวันในระยะเวลา 2 เดือน  ในตอนแรกเบญจ์จะไม่ยอมจะให้ปูรณ์พาไปหาณีนนาราแต่พ่อกับแม่ขอร้องว่าให้รักษาตัวหายก่อนจะได้มีเวลาไปดูแลแฟนสาวอย่างเต็มที่

ในที่สุดเบญจ์ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลโดยปูรณ์ให้สัญญาว่าวันรุ่งขึ้นจะพาไปหาณีนนาราที่โรงพยาบาลแน่นอน แถมบอกว่าณีนนารารู้สึกตัวแล้ว  ปูรณ์พาเบญจ์ไปทำกายภาพในตอนเช้าก่อนที่จะขับรถไปโรงพยาบาลที่ณีนนารารักษาตัวอยู่พร้อมบอกให้เบญจ์เตรียมตัวเตรียมใจก่อนที่จะพบครอบครัวณีนนารา

“โชคดีที่พ่อ-แม่ ยัยณีนเข้าออฟฟิศ กว่าจะมาได้ก็เย็น มีแต่พยาบาลพิเศษ ไปเข้าไปเยี่ยมณีนกัน”

ภาพที่เบญจ์เห็นคือณีนนารานอนพักโดยมีสายระโยงระยางไปหมด เบญจ์เข้าไปลูบผมหอมไปที่แก้มณีนนาราอย่างแผ่วเบา แล้วณีนนาราก็เริ่มจะรู้สึกตัวหันมามองเบญจ์  ณีนนาราเพิ่งจะถอดเครื่องช่วยหายใจออกทำให้เธอพูดไม่ได้มาก ได้แต่เปล่งเสียงเบาๆว่า “คิดถึง”

ปูรณ์จึงหยิบแป้นกระดาษพร้อมปากกาไปใส่มือให้ณีนนาราเขียน พร้อมเดินออกไปจากห้องให้เพื่อนรักและแฟนใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน

เจ็บมากไหม

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะเหลือแต่กายภาพ  เบญจ์สิต้องถามณีนว่าเจ็บมากไหม”

ขอโทษที่ไม่ระวัง

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ  ณีนไม่ผิด คู่กรณีต่างหากเบญจ์จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดทำให้ที่รักของเบญจ์เจ็บขนาดนี้”  เบญจ์พูดแล้วน้ำตาก็ร่วงลงมาใส่มือซ้ายข้างที่หักที่เบจญ์กุมไว้

ณีนนาราได้แต่ส่ายหน้า พร้อมพยายามที่จะส่งเสียงออกมาว่าอย่าร้อง

“ไม่เอาไม่พูดนะคะ เจ็บคอแย่ เบญจ์ไม่ร้องแล้ว ณีนก็ไม่ร้องเหมือนกันนะคะ”  เบญจ์พูดพลางใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาเบาๆที่แก้มของแฟนสาว

พยาบาลเข้ามาเตือนว่าครบเวลาเยี่ยม  25 นาทีแล้ว คนไข้จะได้พักผ่อน

“เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเยี่ยมใหม่นะคะ พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ รักณีนนะคะ”  เบญจ์พูดพลางจุมพิตไปที่เปลือกตาเพื่อให้ณีนนาราหลับตา มองณีนนาราอีกสักพักจึงหยิบไม้เท้าพยุงตัวเดินออกมาจากห้อง  เธอเดินมาหาปูรณ์พร้อมขอร้องว่าพรุ่งนี้ให้พาเธอมาใหม่ ปูรณ์บอกให้มาวันจันทร์ก็ไม่ยอม บอกว่าสัญญากับณีนนาราไว้แล้ว พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ พ่อ-แม่ ของณีนนาราต้องมาดูแลณีนนาราทั้งวันแน่ และสองคนนั้นคืออุปสรรคอันใหญ่หลวง

“วันนี้จะไปเยี่ยมณีนได้กี่โมงคะปูรณ์”

“วันนี้เราไม่ว่างมีประชุมเลิกบ่ายสอง คงไปรับเบญจ์ไม่ได้ ไว้วันจันทร์ค่อยมาเยี่ยมได้ไหม” ปูรณ์พยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้เบญจ์มาเจอครอบครัวณีนนารา

“เดี๋ยวเราไปเองก็ได้”

“เฮ้ย งั้นเจอที่โรงพยาบาลตอนบ่ายสองครึ่งได้ไหม ถึงแล้วโทรมาบอกเราก่อน เราจะได้ไปช่วยพยุง  ขายังไม่หายดีอย่าเดินมากได้ไหม”

“เราจะเชื่อฟัง ไม่เดินมากแน่นอนเดี๋ยวถึงโรงพยาบาลจะโทรไปหา คงต้องให้แม่ไปส่ง”

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลที่ณีนนารารักษาตัวอยู่ เบญจ์โทรศัพท์ไปบอกปูร์ว่าเธอมาถึงแล้วรออยู่ที่ร้านกาแฟชั้น 1  ปูรณ์เดินมารับพร้อมค่อยๆพยุงเบญจ์ไปเยี่ยมณีนนารา เมื่อเปิดประตูเข้าไปปูรณ์ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ครอบครัวของณีนนาราไม่อยู่ในห้อง เบญจ์ค่อยๆกะเผลกไปนั่งข้างเตียงณีนนารา

“ดีขึ้นใช่ไหมคะ” เบญจ์ถามพร้อมก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากแฟนสาว  แต่ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมด้วยผู้หญิงกับผู้ชาย ซึ่งเบญจ์คิดว่าน่าจะเป็แม่กับพี่ชายของณีนนารา เธอจริงยกมือสวัสดีทั้งคู่

“สวัสดีครับ”  ชายหนุ่มรับไหว้ ส่วนอีกคนมีแต่ความเมินเฉยส่งกลับมา

“ซวยแล้ว” ปูรณ์ได้แต่พูดอุบอิบ หร้อมทำใจดีสู้เสือ “เบญจ์ นี่คุณแม่ของณีนกับพี่ณัช พี่ชายแสนจะใจดีของณีน  ส่วนคนนี้ก็เบญจ์เพื่อนคนที่นั่งไปในรถด้วยไงคะ”  เธอพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้นเล็กน้อย

“ณัชเดี๋ยวแม่ออกไปนั่งรอข้างนอกดีกว่า”  แม่ของณีนนาราเดินออกไปแทบจะทันที

“เป็นไงบ้างเรา พี่ออกไปดูคุณแม่ก่อนนะ เราก็คุยกับเพื่อนไปแล้วกัน  ขอตัวก่อนนะครับ” ณัชเอ่ยขอตัวแล้วเปิดประตูเดินออกไป

“เฮ้อ นึกว่าจะเกิดศึกใหญ่ บรรยากาศมาคุมาก” ปูรณ์ถอนหายใจ

“ทำไมล่ะคะ แม่ณีนไม่รู้ไม่ใช่เหรอว่าเบญจ์เป็นแฟนณีนน่ะ”

“รู้สิ เพราะณีนฝื้นขึ้นมาก็ถามถึงแต่เบญจ์ พูดไม่ได้ยังอุตส่าห์เขียนถึง แถมเพื่อนสมัยเด็กแม่ณีนเขาก็รู้จักทุกคน คงปะติดปะต่อได้ วันนั้นเลยมาเค้นเอาจากเรา เราบอกว่าให้ไปถามณีนเอง  แล้วณีนก็นะเกิดอยากเปิดเผยตัวแฟนขึ้นมาเลยบอกว่าแฟน  อยากจะบ้า”  ปูรณ์อธิบายเสียยืดยาว

“ไม่เป็นไรนะคะณีน เดี๋ยวคุณแม่ก็เข้าใจ”  เบญจ์ให้กำลังใจแฟนสาว

“แต่บ้านณีนเขาไม่เคยยอมรับทางเลือกของณีนเลยนะคะ”  ณีนนาราพูดเบาพร้อมน้ำตาเอ่อขึ้นมา

“ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก อย่าร้องไห้นะคะคนดี รีบรักษาตัวให้หายดีกว่า แล้วเบญจ์จะพาไปให้อาหารปลาไงคะ” เบญจ์พูดพลางหยิบกระดาษทิชชู่มาบรรจงเช็ดน้ำตาให้แฟนสาว

“ทำไมแม่ณีนไม่เป็นอย่างครอบครัวเบญจ์บ้างล่ะคะ ณีนขอแค่การเคารพในการตัดสินใจของณีน”

“ไม่เอาค่ะเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า  เมื่อไหร่จะย้ายออกจากไอซียูได้คะ”

“ความจริงหมอก็ให้ออกไปนอนห้องพักฟื้นได้แล้วนะ เพียงแต่พ่อกับแม่เขาห่วงลูกสาวมาก ห้องนี้มีพยาบาลทั้งวันไง”

“งั้นย้ายออกจาก ICUไหมคะ เดี๋ยวเบญจ์มาเฝ้าเอง”

ณีนนารารีบพยักหน้า แต่เสียงแห่งความจริงก็แทรกเข้ามา “แม่แกคงยอมหรอก รีบๆคุยกันเข้า เพราะฉันว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ความหวานคงไม่ได้มีกันง่ายแล้ว อุปสรรคลอยมาหล่นตรงหน้าแล้ว”  ปูรณ์พูดความคิดออกมาให้เพื่อนทั้งสองได้ยิน

“ไม่ต้องกลัวนะคะ อุปสรรคไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องกลัวนะคะ แค่ณีนยังรักและเชื่อมั่นในตัวเบญจ์  เราต้องก้าวผ่านอุปสรรคนี้ได้แน่ๆค่ะ”

“รักนะคะ”  ณีนนาราพูดพลางบีบมือเบญจ์

“รักณีนเหมือนกันค่ะ”

“ไปกันเถอะ เยี่ยมเกินเวลาแล้วเดี๋ยวพยาบาลจะมาฉีกอกแทนแม่ไอ้ณีน”  ปูรณ์ดูนาฬิกาแล้วชวนเบญจ์กลับบ้าน

เบญจ์ยังไม่อยากกลับแต่ก็ไม่อยากรบกวนคนป่วยมากนัก เธอจึงจำใจเดินออกมาพร้อมขอร้องปูรณ์ว่าไปนั่งร้านกาแฟสักครู่ก่อน เดี๋ยวมาเยี่ยมณีนนาราอีกครั้งค่อยกลับบ้านกัน แต่เมื่อพวกเธอทั้งสองเดินออกมาจากห้อง ICU  แม่ของณีนนาราเดินตรงมาหาเบญจ์

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ไปนั่งคุยกันหน่อย”

“ได้ค่ะ”  เบญจ์ตอบรับพร้อมเดินตามไป

B de Beauvoir 06-07-2012 @Thailand

ค้างคาต่อไป 555+ พรุ่งนี้คงมาต่อเรื่องนักกีฬานะคะ ส่วนวันอาทิตย์คงไม่อัพอะไรค่ะ ต้องเลี้ยงดูปูเสื่อเพื่อนๆ