หัดเขียน 15

วันนี้เอามาฝากกันตอนเที่ยงค่ะ ลองอ่านดูนะคะ เพราะ ณ เวลานี้ จขบ ง่วงมาก แต่กาแฟที่ดื่มเข้าไปมหาศาลได้เป็นตัวป้องกันไม่ให้เราหลับค่ะ คือหาวตลอดเวลาแต่ตาแข็ง เมื่อคืนว่าจะรีบนอนแต่กว่าจะนอนหลับก็ปาเข้าไปประมาณตีสองกว่าๆมั้งคะ วันนี้คิดเอาไว้ว่าจะนอนเร็วแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า ยังไงถ้าจะนัดแชทหรือถ้าไม่ว่างตรงกันก็ทักทายกันได้นะคะ โดยส่วนตัวคงว่างเย็นวันศุกร์ค่ะ  ตอนนี้ขอไปคิดแผนต่อสู้กับ NGO ผู้มีหน้าที่ค้านอย่างเดียวไม่รู้ว่าเกิดมาค้านตั้งแต่อยู่ในท้องกันหรือยังไง 555+กินมื้อกลางวันกันอย่างมีความสุขนะคะ วันนี้เรามีสลัด

บทที่  ๑๔

เมื่อเบญจ์เดินกลับมาหาปูรณ์ที่นั่งรอเธออยู่ที่ร้านกาแฟด้วยความกระวนกระวายใจด้วยความห่วงแฟนสาวของเพื่อนรัก ไม่รู้ว่าแม่ของณีนนาราจะพูดอะไรกับเบญจ์บ้าง  จริงอยู่แม่ของเพื่อนรักเธอนั้นอาจจะดูเหมือนเป็นคนเงียบๆ  ใจดีกับเพื่อนๆของณีนนาราทุกคน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อณีนนาราได้บอกรสนิยมของเธอกับครอบครัว

“เป็นไงบ้าง หน้าตาแย่มาเชียว”  ปูรณ์เอ่ยถาม

“เดี๋ยวไปบอกณีนก่อนว่าจะกลับแล้วค่อยไปคุยกันที่คอนโดปูรณ์ละกันนะ”  เบญจ์เดินเข้าไปเยี่ยมณีนนารา พร้อมสัญญาว่าจะมาเยี่ยมใหม่พรุ่งนี้ ณีนนาราพยายามจะถามเบญจ์ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะหน้าตาคนรักดูเครียดๆ เบญจ์ได้แต่บอกไปว่าไม่เป็นอะไร แล้วเธอก็ชวนปูรณ์กลับ  ปูรณ์แนะนำว่าให้ไปคุยกันที่คอนโดของปูรณ์เนื่องจากมีความเป็นส่วนตัวและเงียบสงบ

“ว่ามา คุณแม่ยัยณีนเขาคุยอะไรกับเบญจ์”  ปูรณ์รีบถามหลังจากพยุงเบญจ์มานั่งที่โซฟาที่คอนโดของเธอ แล้วเบญจ์ก็เริ่มเล่าบทสนทนาระหว่างเธอกับผู้สูงวัยกว่าให้ปูรณ์ฟังด้วยอาการที่ยังคิดไม่ตก

“เธอเป็นแฟนณีนนาราใช่ไหม”  คุณณิชาแม่ของณีนนาราถามเบญจ์อย่างตรงไปตรงมา

“ใช่ค่ะ”

“เธอคิดว่าความรักอย่างนี้มันจะยั่งยืนได้เหมือนความรักปกติระหว่างหญิง-ชาย อย่างนั้นหรือ?”

“ความรักระหว่างมนุษย์สองคนนั้นสามารถเกิดกับเพศใดก้ได้ค่ะ ไม่ว่าระหว่างเพศเดียวกันหรือต่างเพศกัน”

“แต่เรื่องอย่างนี้สังคมไม่เป็นที่ยอมรับ ฉันไม่สามารถทนให้ลูกสาวฉันเป็นตัวประหลาดในสายตาคนอื่นได้”

“คุณแม่จะ...”

“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าแม่”

“ค่ะ คุณณิชาจะมัวสนใจความสุขของคนอื่นทำไมคะ ในเมื่อคนที่คนที่คุณสมควรจะให้ความสำคัญมากที่สุดคือณีน”

“ฉันไม่อยากจะเถียงกับเธอเอาเป็นว่าฉันไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของเธอทั้งสอง ทางที่ดีเธอไม่ควรจะมาเยี่ยมลูกสาวฉันอีกต่อไปด้วย ฉันจะให้ณีนนารากลับไปพักผ่อนที่บ้านหลังจากคุณหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล” คุณณิชาก็เดินออกไปโดยไม่รับฟังคำพูดอะไรจากเบญจ์อีกเลย

“แล้วจะเอายังไงล่ะ”  ปูรณ์เครียดแทนเพื่อน

“ยังคิดไม่ตก ความจริงเราก็ว่าง เราดูแลได้นะ พอณีนหายดีแล้วเราค่อยกลับไปทำงาน”

“อย่าลืมตัวเองก็ยังเดี้ยงอยู่นะ แต่แม่ณีนจะยอมเหรอ  แถมเขาไม่ให้ไปเยี่ยมอีกต่อไปนี้คงไปเจอณีนลำบาก”

“พูดตรงๆนะเราไม่กลัวหรอก ตราบใดที่ณีนยังอยู่โรงพยาบาล เราคิดว่าต้องมีทางไปดูแลณีนได้ ช่วงนี้ณีนก็ต้องการกำลังใจมากด้วย”

“ค่อยๆคิดแล้วกัน เราว่ายังพอมีเวลากว่าหมอจะให้ณีนกลับบ้านได้คงอีกสักพักใหญ่แหละ ไปๆเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้าน แม่กับพ่อเป็นห่วงแย่แล้วหายกันมานานเกิน”

“พรุ่งนี้ไปรับเรามาเยี่ยมณีนได้ไหมปูรณ์”

“เราไม่ว่างน่ะสิ ต้องไปต่างจังหวัดกับที่บ้าน 2 วัน ยังไงรอเรากลับมาก่อนนะ แล้วเราจะพาไป”

เบญจ์พยักหน้ารับทราบเพียงแต่เธอไม่ได้รับปากว่าจะไม่ไปหาณีนนาราในวันรุ่งขึ้น ปูรณ์ไปส่งเบญจ์ที่บ้านพร้อมกำชับว่าเธอจะบอกณีนนาราเองว่าตัวเธอไปต่างจังหวัดกับครอบครัว 2 วันคงไม่สามารถพาเบญจ์ไปเยี่ยมได้ แล้วเมื่อเธอกลับมาจากต่างจังหวัดเธอจะรีบพาดวงใจของณีนนาราไปหา

แต่เบญจ์กลับไม่คิดอย่างนั้น วันรุ่งขึ้นหลังจากทำกายภาพเสร็จ เธอขอให้แม่ขับรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาลที่ณีนนาราพักรักษาตัวอยู่ พร้อมบอกว่าจะกลับบ้านเอง โดยแม่ของเธอคิดว่าปูรณ์คงอยู่ดูแลเหมือนเก่า  เบญจ์ค่อยๆพยุงตัวเองไปยังห้อง ICU เพื่อเยี่ยมแฟนสาว  เมื่อเปิดเข้าไปในห้องของแฟนสาว เธอพบผู้หญิงผมสั้นมีเค้าโครงคล้ายณีนนาราอยู่พอสมควร หันหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความแปลกใจ

“ณีนหลับอยู่หรือคะ พี่ชื่อเบญจ์นะคะ”  เบญจ์เอ่ยถามออกไป

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้พร้อมพูดขึ้นว่า “น้องพี่ณีนค่ะ ชื่อนันท์  ณิชานันท์  เดี๋ยวพี่ณีนก็คงตื่นค่ะ หลับมาสักพักแล้ว” พร้อมลุกขึ้นยืนให้เบญจ์นั่งเก้าอี้ใกล้เตียงคนไข้ 

“ขอบคุณค่ะ”  เบญจ์กล่าวขอบคุณพร้อมยิ้มให้

“จะมาเยี่ยมพี่ณีนก็ระวังเจอคุณแม่หน่อยแล้วกันนะคะ เดี๋ยวนันท์มาค่ะขอไปโทรศัพท์หน่อย” ณิชานันท์บอกพร้อมเปิดประตูออกไป

เบญจ์นั่งกุมมือแฟนสาวสักครู่จนณีนนาราเริ่มรู้สึกตัวลืมตามาเห็นหน้าเบญจ์แล้วร้องขอน้ำดื่ม เบญจ์จึงเอื้อมมือไปหยิบแก้วที่มีน้ำอยู่แล้วมาให้ณีนนาราจิบ  เมื่อณีนนารามีเสียงเธอจึงเอ่ยถามแฟนสาว

“เมื่อวานปูรณ์ โทรบอกให้นันท์บอกณีนว่าเบญจ์จะมาเยี่ยมไม่ได้ 2 วันไงคะ”

“ก็คิดถึงถ้าไม่ได้มาเยี่ยมแล้วใจจะขาดค่ะ”

“ณีนก็คิดถึงเหมือนกันค่ะ เห็นนันท์บอกว่าเมื่อวานคุณแม่เรียกเบญจ์ไปคุยไม่ใช่เหรอคะ คุยกันว่าอย่างไรบ้างคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“พูดมาเถอะค่ะ ณีนไม่เชื่อว่าไม่มีอะไร แม่ณีนนั้นเป็นคนที่รั้นมากๆ ณีนรู้”

“ก็ท่านไม่อยากให้เบญจ์มาหาณีนอีก  แต่ณีนไม่ต้องกังวลนะคะ เบญจ์เป็นผู้ใหญ่พอที่จะคิดเอง วางวิถีชีวิตกับความต้องการของเบญจ์เองได้”

“แต่ณีนกลัวจัง แม่เป็นคนที่เชื่อในความคิดตัวเองมาก”

“ไม่ต้องกลัวนะคะ มันต้องมีทางออกแน่นอนรับรองค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรเดี๋ยวเบญจ์ลักพาตัวณีไปอยู่ที่นอร์เวย์ด้วยดีไหมคะ”  เบญจ์พูดแล้วหัวเราะ

“อย่าพูดเล่นสิคะ”

“ไม่พูดเล่นนะคะ พักนะคะจะได้หายเร็วๆ” เบญจ์พูดไม่ทันจบประโยค คุณณิชาก็เลื่อนประตูเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างยิ่ง

“เธอเข้ามาได้ยังไงแล้วยัยนันท์ไปไหน”  ณิชาพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ถึงเธออยากจะตะโกนใส่หน้าเพื่อนของลูกสาวคนนี้ แต่เธอจะไม่แสดงอากัปกริยาไม่สุภาพในที่รโหฐาน

“คุณนันท์ออกไปโทรศัพท์ค่ะ” เบญจ์ตอบพร้อมยกมือไหว้

แม่ของณีนนาราได้แต่สะบัดหน้าหนี “สงสัยเธอจะพูดไม่รู้เรื่องนะ ฉันไม่ให้เธอมาเยี่ยมณีนยังไง”

“คุณณิชาไม่ลองถามณีนก่อนหรือคะว่าอยากให้หนูมาเยี่ยมหรือเปล่า”

“คุณแม่คะ เบญจ์เขาเป็นแฟนณีนนะคะ”

“ฉันไม่ยอมรับเดี๋ยวฉันจะไปบอกพยาบาลว่าอนุญาตให้ใครเข้าเยี่ยมได้บ้าง” แล้วณิชาก็เดินก้าวฉับๆออกไปทันที

“ทำยังไงดีล่ะคะ ณีนรู้สึกเหนื่อยจังค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ทุกอย่างมีทางแก้ เดี๋ยวเบญจ์ไปก่อนนะคะ ขอไปวางแผนก่อนค่ะ”

“คนนี้นะคะห้ามเยี่ยม ณีนนาราโดยเด็ดขาดค่ะ” ณิชาได้แต่ชี้มือไปยังเบญจ์เป็นการระบุตัวที่แน่นอนให้แก่พยาบาลประจำห้อง ICU ให้รับทราบไว้

เบญจ์ได้แต่ส่ายหัวเดินออกไปเพื่อเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน  เธอคงโทรไปปรึกษาปูรณ์ไม่ได้ งั้นคงต้องกลับไปคิดก่อนว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี  วันรุ่งขึ้นเบญจ์ต้องไปพบแพทย์ตามนัดหลังจากทำกายภาพเสร็จ พลางคิดว่าถ้าเธอมาเยี่ยมณีนนาราตอนบ่ายไม่น่าจะเจอแม่ของณีนนารา  วันรุ่งขึ้นเบญจ์กำลังจะเดินเข้าไปในห้องของณีนนาราแต่พยาบาลได้เดินมากั้นไว้พร้อมบอกว่าเจ้าของไข้ไม่อนุญาตให้เธอเข้าเยี่ยม  เบญจ์พยายามพูดด้วยเหตุผลทั้งขอให้นางพยาบาลเข้าไปถามณีนนาราว่าจะให้เธอเข้าเยี่ยมได้ไหม แต่ก็ไม่เป็นผลอะไร ในที่สุดณีนนาราก็ตัดสินใจมานั่งพักที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาลเหมือนโชคจะเข้าข้างเธออยู่บ้าง เพราะเธอนั่งได้สักครู่เบญจ์ก็เห็นณิชานันท์น้องสาวของณีนนาราเดินเข้ามา

“นั่งคุยกันก่อนได้ไหมคะคุณนันท์”  เบญจ์โขยกเขยกไปหาณิชานันท์

“อ้าวมาได้ไงคะเนี้ย ได้สิคะแต่คุยได้ไม่นานนะคะ”

เบญจ์เดินนำไปที่โซฟาที่เธอนั่งอยู่ก่อน “พี่มานานแล้วค่ะแต่นางพยาบาลไม่ให้เข้าไปเยี่ยมณีน”

“คุณแม่กำชับไว้ว่าอย่าให้คุณเบญจ์เข้าเยี่ยมเด็ดขาดค่ะ”

“คุณนันท์พอมีวิธีที่จะช่วยพี่ได้ไหมคะ”

“บอกตรงๆนะคะว่ายาก เพราะตอนนี้แม่จัดการให้พี่ณัชปรับปรุงห้องที่บ้าน เตรียมย้ายพี่ณีนกลับบ้าน จะจ้างพยาบาลพิเศษไปเฝ้าตลอดเวลา พร้อมมีคุณหมอไปดูอาการทุกวันด้วยค่ะ”

“แล้วจะย้ายเมื่อไหร่คะ คุณนันท์พอจะช่วยให้พี่เข้าไปคุยกับณีนได้ไหมคะ”

“ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้แหละค่ะ ส่วนตัวนันท์เข้าใจพี่ณีนกับคุณเบญจ์นะคะ แต่นันท์คงช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ แต่ถ้ามีข้อความอะไรจะฝากถึงพี่ณีนก็ฝากนันท์ไปบอกได้ค่ะ”

“พี่เข้าใจค่ะ แค่ฝากบอกณีนว่าพี่จะพยายามติดต่อไปทางปูรณ์ อดทนไว้ก็พอค่ะ”

“แล้วนันท์จะบอกให้นะคะ แต่คงต้องขอตัวก่อนหายมานานแล้ว เดี๋ยวคุณแม่จะผิดสังเกตค่ะ วันนี้คุณแม่ม่ที่โรงพยาบาลแต่เช้าแล้วบอกว่าจะอยู่ทั้งวันด้วยค่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณคุณนันท์มากนะคะ”  

เบญจ์นั่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตกว่าจะฝ่าด่านแม่ของณีนนาราไปได้อย่างไร จริงอยู่ที่แฟนสาวนั้นโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ในขณะนี้เธอเองก็ยังไม่สามารถพาตัวณีนนาราออกมาดูแลเองได้ ถึงแม้การเงินนั้นจะไม่ได้ลำบากแต่อย่างไร เรื่องร่างกานต่างหากที่เป็นปัญหาเพราะเธอก็ยังต้องได้รับความดูแลจากพ่อ แม่ และพี่ชาย  ปูรณ์เป็นที่ปรึกษาเดียวที่น่าจะมีคำแนะนำดีๆให้กับเบญจ์ได้ ไม่ได้อยากรบกวนเวลาครอบครัวของปูรณ์เลยจริงๆ แต่เธอไม่มีทางเลือก

B de Beauvoir 12-07-2012 @Thailand

จขบ บล๊อกโหดใช่ไหมคะ ยังคงค้างคากันต่อไปคงต้องบอกว่า จะให้อุปสรรคมันผ่านไปง่ายๆในก็คงเป็นแค่นิยายที่ เจอปุ๊ปรักปั๊ปมีอะไรกันเพียงแค่สบตาแล้วบอกว่ารักกันปานจะกลืน สิคะ อ้อ เคยฟังเพลงคุณแอมไหมคะ “อุปสรรคมันเยอะดี อย่างนี้ไม่น่าเบื่อนะคะ”

ขอบคุณที่ติดตามไม่รู้ว่าจะมีใครหลงเข้ามาอ่านนอกจากแฟนประจำทั้งสามหรือเปล่าที่ตอนนี้ แฟนบล๊อกกิตติมศักดิ์เป็นคนอนามัยนอนเร็ว อีกคนก็เมาๆตลอด ส่วนอีกคนดูท่าทางว่าช่วงนี้ จขบ จะเสียเธอไปกับ สาวเอเอฟเสียแล้ว