โซ๊ยแหลก

ไม่ได้เขียนบล๊อกมาลงระหว่างสัปดาห์มานานพอควรแล้ว พอดีวันนี้ไม่ยุ่งมากแถมวันก่อนคุยกับน้องๆถึงการ์ตูนที่สมัยเรียนมัธยมอ่าน จริงๆก็อ่านเยอะนะคะแต่ส่วนมากจะเป็นการ์ตูนผู้หญิง แต่วันนี้เราจะมาเขียนถึงการ์ตูนผู้ชาย ที่อ่านแล้วจัดว่าเป็นเรื่องที่ชอบที่สุด ลายเส้นอาจจะไม่สวย แต่ว่าเนื้อเรื่องสนุกดี ตอนนั้นพี่ชาย/น้องชาย ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเขาก็จะอ่านไล่กันมาตั้งแต่ Dragonball ที่มีหลายภาคเหลือเกิน, จอมเกบลูส์ การ์ตูนนักเรียนนักเลง, แสบกว่านี้มีอีกไหม, Yuyu Hakusho คนเก่งฟ้าประธาน, รันม่า ½ , Super Dr. K, GTO, Slamdunk หรือแม้กระทั่ง บากิ ก็เคยผ่านหูผ่านตามาบ้าง

คุยกับน้องชายน้องบอกว่าตอนนี่มันตาม Naruto อยู่เรื่องเดียว ส่วนน้องชายอีกคนก็ตามอยู่หลายเรื่องแต่ที่เรารู้จักคือเรื่อง One Piece ที่เราเคยอ่านผ่านๆกับดูบ้างแต่ทั้งเรื่องเราชอบตัวการ์ตูนอยู่ตัวเดียวจาก One Piece คือตัว Tony Tony Chopper เพิ่งจะรู้ว่ามันคือกวางเรนเดียร์

แต่วันนี้เราจะพูดเรื่อง “โซ๊ยแหลก” เป็นการ์ตูนเกี่ยวกับการทำอาหารที่มีตัวเอกของเรื่องคือ

(รูปจาก weloveshopping)

1.เทนโด เรียวมะ นักเรียนที่ถูกสั่งพักการเรียน จนมาเจอเจ้าของโรงเรียนทำอาหารมาเอาตัวไปเรียนเพราะชื่นชอบฝีมือการใช้มีด เพียวแต่ต้องฝึกฝนเพิ่มเติม แล้วเรียวมะจะแบบว่าทำอาหารไม่ได้เป็นไปตามตำรา เรียวมะทำอาหารตามสัญชาติญาณล้วนๆ ยิ่งหิวสมองยิ่งแล่น เพราะเขาจะเลือกวัตถุดิบที่ดีที่สุด เพื่อมาทำอาหารให้อร่อยเพื่อเขาจะได้กิน แต่แข่งทีไร เรียวมะ โดนสั่งห้ามกินตลอด เนื่องจากไม่หิวสมองก็จะไม่แล่น 555

2.คิซากิ โนริตะ คนจากกลุ่มโกได ที่คอยมาแข่งขันเพื่อให้กลุ่มโกได ได้ครองร้านอาหาร,โรงแรมและซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วญี่ปุ่น คิซากิเป็นคนที่เก่งมากความรู้ความสามารถด้านการทำอาหารเป็นเยี่ยม เป็นคู่ต่อสู้ของเรียวมะตลอด

การ์ตูนเรื่องนี้แฝงข้อคิดไว้เล็กตอนต้นๆเรื่องคือ เมื่อได้อ่านว่าจุดประสงค์ของกลุ่มโกไดคืออะไร มันก็เหมือนระบบทุนนิยมอันเลวร้ายที่ต้องการเป็น Monopoly คงต้องชมคนแปลด้วยว่าแปลได้ดี อ่านตอนเด็กไม่ได้คิดอะไรพอมาอ่านตอนนี้ก็นะให้ความคิดมากขึ้น   

“พวกมันกว้านซื้อโรงเรียนสอนทำอาหารทั่วประเทศ แล้วให้ใช้เครื่องปรุงรสของพวกมันทั้งหมด  พวกมันมีกำลังทรัพย์มหาศาล............. เพื่อสร้างรสนิยมให้ลูกค้า ถ้าทำสำเร็จพวกมันก็จะลดต้นทุนอาหารได้และจะทำให้ได้กำไรมหาศาล”

มันก็เหมือนระบบที่บริษัทใหญ่ๆจากเมืองนอกมาสร้างซุปเปอร์มาร์เกต ตีตลาดตลาดสด ร้านโชห่วย ต้องปิดกิจการลง ทำให้ผู้บริโภคคิดว่าการได้ไปจับจ่ายซื้อของที่ซุปเปอร์นั้น in trend คนมีตังซื้อของในห้าง ทั้งที่พวกบริษัทมหาชนเหล่านี้ ได้เครดิตจากพวกเจ้าของสินต้านานกว่าจึงมีสายป่านยาวแถมในบางครั้งยังมีการเอาเปรียบลูกค้า เฮ้ยเขียนเรื่องการ์ตูนทำไมมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้  โดยส่วนตัวไม่ได้รังเกียจกลุ่มทุนพวกนี้มากมาย แต่เห็นว่าต้องจำกัดจำนวน ไม่ใช่เมืองเล็กๆมี ร้านสะดวกซื้อเปิด 24-7 เต็มไปหมด ควรที่จะต้องแบ่งพื้นที่ทำมาหากินให้คนในชุมชนบ้างค่ะ

เอาเป็นว่าอ่านการ์ตูนเรื่องนี้แล้วชอบมากๆ การทำอาหารแต่ละอย่างอาจจะมีแบบพิสดารบ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดการ์ตูน จอมโหดกะทะเหล็ก แถมอาจจะได้ความรู้เล็กๆน้อยๆ เช่นการทำซอสสปาเก็ตตี้ หรือการทำพอชเอ้ก ตัวเอกอย่างเรียวมะก็ฮารั่วได้ใจสุดๆ

การอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นมักตะเวอร์ได้ใจอย่างนี้ล่ะค่ะ แต่เราว่าเรื่องนี้ยังโอเค เพราะถ้าเทียบกับพวกการ์ตูนกีฬาของญี่ปุ่นนั้นไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ทั้ง สึบาสะ หรือ Prince of Tennis

สำหรับผู้ที่สนใจอ่านมีคนอัพเป็นไฟล์ PDF ไว้นะคะต้องขอบคุณคนอัพจริงๆ click ได้เลยค่ะ โซ๊ยแหลก

ขอจบท้ายกันไปอย่างง่ายๆแค่นี้ล่ะค่ะ ว่าแต่ไปโซ๊ยแหลกกันเถอะ อยากไปโซ๊ยอาหารญี่ปุ่นจังเลย