หัดเขียน 22

ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ นั่งแต่งเมื่อคืนก่อนนอนอาจจะมีอาการง่วงเบลอมึนงงจากฤทธิ์ยาทำให้เขียนไม่รู้เรื่องไปบ้าง (คนอ่านบอกว่าแกก็เขียนไม่เคยรู้เรื่อง) ทนอ่านไปหน่อยนะคะคาดว่าอีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วล่ะค่ะ หึหึ คนเขียนหมดมุก

บทที่  ๒๑

สามสาวเดินทางกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย โดยมาถึงก่อนตะวันเพียงเล็กน้อย ทั้งสี่คนนั่งคุยปรึกษาปัญหาของณีนนาราในโต๊ะอาหาร ในที่สุดณีนนาราก็ตัดสินใจได้ว่าจะโทรศัพท์ทางไกลกลับไปหาคุณณิชาช่วงเวลาเช้าของเมืองไทย ประมาณ 7.00 น. ก็คือประมาณตีหนึ่งเวลาอังกฤษ

“ว่าไงคะพร้อมหรือยัง”  เบญจ์บีบมือให้กำลังใจแฟนสาวขณะนั่งรอเวลาโทรศัพท์กลับไปหาคุณณิชา

“พร้อมนะคะ แต่กลัวค่ะ ณีนรู้ผลที่จะต้องตามมา เป็นซึ่งที่ณีนควบคุมไม่ได้ เพราะเรื่องอย่างนี้ไม่ได้เหมือนหนังสือหรือตัวเลขที่เราวางแผนจะให้เป็นไปตามใจตัวเองได้ ณีนจะไม่แคร์เลยถ้าคนที่ณีนกำลังจะโทรไปไม่ใช่คนที่ให้กำเนิดณีนมา เป็นคนที่ณีนรัก” ณีนนาราระบายความในใจออกมา

“เบญจ์จะไม่บอกว่าอย่ากลัว เพราะณีนทำไม่ได้ เบญจ์เองก็ทำไม่ได้ แต่แค่จะบอกว่าเบญจ์เคารพในการตัดสินใจของณีนนะคะไม่ว่าอย่างไร แม้ว่าณีนจะบอกให้เบญจ์รอ” เบญจ์พยายามให้กำลังใจในการตัดสินใจของแฟนสาว

“ไม่ต้องรอค่ะ เป็นกำลังใจให้ณีนนะคะ ขอแค่นั่งจับมือณีนไว้ตอนณีนคุยกับแม่ก็พอแล้ว จะตีหนึ่งแล้ว ไม่ผลัดวันประกันพรุ่งเลื่อนเวลาแล้ว เพราะยิ่งเครียดคิดแล้วทำเลยดีกว่า” ณีนนาราพูดพร้อมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรศัพท์ของคุณณิชาทันที

ช่วงระยะเวลาที่ลำบากใจที่สุดคือช่วงได้ยินเสียงรอสาย ลุ้นว่าคุณณิชาจะรับโทรศัพท์หรือไม่ ถ้าไม่รับก็เหมือนได้ยืดระยะเวลาไปอีกนิดแต่ต้องทนอึดอัดออกไปอีก หรือถ้ารับมันก็คืออยู่ในช่วงเวลายืนอยู่ตรงเป้ารอให้พลแม่นปืนยิงประหารชีวิต

กริ๊ง.....ๆ........ๆ

“สวัสดีค่ะ”  เสียงคุณณิชาดังมาตามสาย

“สวัสดีตอนเช้าค่ะแม่” ณีนนาราพูดออกไป

“ว่ายังไงยัยณีน รู้แล้วใช่ไหมว่าแม่จะไปเยี่ยมที่อังกฤษ”

“ทราบแล้วค่ะยัยนันท์ส่งข้อความมาบอกแล้ว แม่ทานข้าวหรือยังคะ”

“เรียบร้อยแล้ว มีของโปรดเธอด้วย ข้าวต้มปลา มีอะไรล่ะโทรมาแต่เช้า”

“แม่คะ แม่จะมาอังกฤษเมื่อไหร่คะ” ณีนนาราตัดใจถามออกไป

“ก็หลังจากที่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆแม่ ยัยนันท์ไม่ส่งตารางไปให้ณีนดูเหรอ”

“ส่งมาค่ะ พอดีช่วงนั้นณีนจะไปเที่ยวฝรั่งเศสพอดี เลยคิดว่าอาจจะไม่สะดวก”

“งั้นแม่ไปเจอที่ฝรั่งเศสก็ได้ จะไปทานขนมร้านโปรด”

“แต่แม่จะมายังไงล่ะคะเดินทางคนเดียวแม่พูดฝรั่งเศสก็ไม่ได้”

คุณณิชาเริ่มรู้สึกว่าณีนนารามีอะไรปิดบังเธอเพราะปกติ ลูกสาวคนนี้จะไม่บ่ายเบี่ยงอะไรในสิ่งที่คนเป็นแม่ต้องการ ได้คือได้ ไม่ได้คือไม่ได้ จนเริ่มสังหรณ์ใจบางอย่าง คนเป็นแม่มักจะรู้อาการผิดปกติของลูกเสมอ

“นี่ณีนนาราเธอมีอะไรเธอพูดมาตรงๆดีกว่านะ นิสัยเธอไม่เคยอ้อมค้อม เธอไม่อยากให้ฉันไปทั้งอังกฤษและฝรั่งเศสกับเธอ”

เมื่อสรรพนามในการเรียกเธอเปลี่ยนณีนนาราก็รู้ว่าคุณณิชาเริ่มไม่พอใจแล้ว และเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่อ้อมค้อมเช่นกัน ถึงไม่พูดวันนี้อีกไม่นานเธอก็ต้องบอกมารดาอยู่ดี

“คือ...คือ ตอนนี้เบญจ์เขาอยู่กับณีนที่อังกฤษค่ะ” ณีนนาราแทบจะกลั้นหายใจพูดประโยคนี้ออกไป พร้อมรู้สึกว่าเบญจ์รีบสวมกอดเธอไว้อย่างให้กำลังใจ

“อะไรนะ นี่แผนของเธอใช่ไหมที่จะไปอังกฤษเพราะจะไปอยู่กับคนคนนั้นใช่ไหม” คุณณิชาไม่อยากเอ่ยชื่อ หรือแม้แต่จะกล่าวถึง

“ค่ะ เขาเป็นแฟนณีนนะคะ” ณีนนาราบอกด้วยเสียงอ่อยๆ

“จะเป็นแฟนเธอได้ยังไง เรื่องอย่างนี้มันไม่ใช่เรื่องที่สังคมยอมรับ ผู้หญิงกับผู้หญิงเป็นได้แค่เพื่อนกัน ไม่ใช่แฟน ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ฉันส่งเธอเรียนดีๆ หวังว่าเธอจะได้แต่งงานมีสามีมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่นนะ” ณิชาพูดอย่างลืมหายใจ

“แม่คะความรักบนโลกนี้มันไม่ได้มีแค่ชายกับหญิงเท่านั้นนะคะ แม่ก็เห็นว่าลูกเพื่อนแม่หลายคนที่แต่งกันไปไม่เท่าไหร่ก็เลิกกัน หรืออาจจะจำทนอยู่กับผู้ชายที่นิสัยไม่ดีเห็นแก่ตัวเพราะไม่อยากเสียหน้าเนื่องจากแต่งงานแล้วมีงานอย่างใหญ่โต ณีนเคยเจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่สนามบินตอนเรียนเขาสวยน่ารักมีแต่คนจีบ  ผู้ชายจากโรงเรียนต่างๆมายืนรอหน้าโรงเรียน ถือกระเป๋านักเรียนให้เอาอกเอาใจตลอดเวลา แต่ภาพที่ณีนเจอเขาตอนนี้คือ เธอหิ้วกระเป๋าใบโตหน้าตาอิดโรย เข็นรถเข็นลูกแต่ก็ต้องหันมาอุ้มลูกเพราะลูกร้องไห้ โดยมีสามีหันมาบอกว่าให้ลูกเงียบไวๆอายคนอื่นเขาโดยที่ไม่คิดจะช่วยเหลืออะไรเลย แล้วก็รีบเดินไปพร้อมหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษในมือหนึ่งฉบับ หรือนี่คือสิ่งที่แม่ต้องการให้ณีนประสบพบเจอ” ณีนนารารีบระบายความอัดอั้นในใจ

“มันก็ไม่ใช่ทุกคู่ที่เป็นอย่างนั้นนี่ เธอไม่เคยมีแฟนผู้ชายเป็นตัวเป็นตน เธออาจจะเจอคนที่ดีก็ได้ แถมใช่ว่าผู้หญิงจะดีทุกคนเธอไม่เคยอ่านข่าวทอมหึงแฟนสาวเลยทำร้ายหรือไง”

“แม่พูดถูกค่ะไม่ว่าหญิงหรือชายก็ล้วนแต่มีคนดีและไม่ดี แต่ประเด็นสำคัญณีนไม่ชอบความหยาบกระด้างของผู้ชาย ผู้ชายพร้อมที่ทำทุกอย่างเพื่อได้มาในสิ่งที่ต้องการแล้วพอได้มาก็ไม่สนใจใยดี ณีนไม่ต้องการที่จะอยู่บ้านเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก ณีนต้องการหาเลี้ยงตัวเอง ถึงแม้ณีนอาจจะเลิกกับเบญจ์ในอนาคตแต่ณีนก็ถือว่าได้มีความสุขกับคนที่ณีนรักและยอมรับในตัวณีน ยอมให้ณีนทำงานที่ณีนชอบ ไม่ก้าวก่ายในการตัดสินใจเพียงแต่ให้กำลังใจ นี่คือสิ่งที่ณีนได้รับจากผู้หญิงที่ณีนรักค่ะ ณีนไม่ต้องการคนเดินนำหน้าหรือเดินตามหลัง ณีนต้องการเพื่อนที่จะเดินไปด้วยกัน นั่งข้างๆกันเงียบๆก็มีความสุขค่ะ ไม่ต้องการความหวือหวาในชีวิต แล้วตอนนี้เบญจ์เขาก็ทำอยู่ค่ะ”

“นี่เธอไม่คิดจะมีชีวิตปกติหรือไง” คุณณิชาพูดออกมาอย่างเหลืออด

“แม่คะ ทางเลือกของณีนไม่ได้ผิดปกตินะคะ เพียง...” ณีนณาราพูดไม่ทันจบคุณณิชาก็แทรกขึ้นมา

“ตามใจเธอแต่จำไว้เธอไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกต่อไป เธอโตที่จะเลือกทางเดินเองได้แล้วอย่างที่เธอพูด ฉันก็เลือกว่าฉันไม่อยากข้องแวะกับเธอ” คุณณิชาตัดใจพูดออกไปพร้อมตัดสายทันที

ณีนนาราน้ำตาไหลออกมาจากตาไม่หยุดเธอไม่ได้สะอื้น เพียงแต่หาทางให้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้ เบญจ์ได้เพียงแต่กอดแฟนสาวปลอบเอาไว้

“ทำไมแม่ไม่เข้าใจณีนเลยคะ” ณีนนาราพูดออกมาอย่างไม่เป็นคำเพราะเธอพยายามที่จะหยุดร้องไห้ เพื่อเบญจ์จะได้ไม่สบายใจไปด้วย

“เราต้องใช้เวลาค่ะ เบญจ์จะอยู่ข้างๆณีนไงคะเป็นกำลังใจ แล้ววันหนึ่งคุณแม่ณีนต้องเข้าใจ”

“แต่แม่เขาตัดขาดกับณีนเลยนะคะ ตอนที่แม่ทราบว่าณีนไม่ชอบผู้ชายแม่ยังแค่มึนตึงไม่พูดกับณีนเอง”

“ก็ตอนนั้นแม่เขาคิดว่าจะเปลี่ยนความคิดณีนได้ไงคะ แต่ตอนนี้ณีนมีเบญจ์ไง” เบญจ์อธิบาย

“แล้วณีนต้องทำยังไงให้แม่ยอมรับ ณีนไม่อยากให้แม่เสียใจนะคะ แต่ณีนก็ไม่อยากต้องทนไปแต่งงานกับผู้ชาย ที่สำคัญณีนรักเบญจ์” ณีนนาราเงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วก็ซบลงไปที่ไหล่แฟนสาวอีกครั้ง

“ณีนก็ต้องพยายามไปหาคุณแม่ตลอด คุณแม่อาจจะปั้นปึ่งไม่สนใจไม่พูดกับณีนแต่เราจะไม่ย่อท้อกันใช่ไหมคะ อาจจะใช้เวลาเป็นปีหรือหลายปีเราก็จะสู้ไปด้วยกันใช่ไหมคะ เบญจ์จะเป็นกำลังใจ คอยนั่งอยู่ข้างเวลาณีนท้อแท้ไม่ทิ้งให้ณีนเผชิญปัญหาอยู่คนเดียว”

แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของณีนนาราก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอไม่อยากจะพูดกับใครตอนนี้เลยจึงส่งโทรศัพท์ไปให้เบญจ์ สักพักก็เบญจ์ก็ยื่นโทรศัพท์กลับมาให้เธอพร้อมกับบอกว่านิชานันท์น้องสาวจะคุยด้วย

“ว่าไงนันท์”  ณีนนาราส่งเสียงอู้อี้ออกไป

“พี่ณีนบอกแม่แล้วเหรอคะ ว่าคุณเบญจ์อยู่ที่อังกฤษด้วย นี่แม่มาไล่บี้กับนันท์ถามว่านันท์รู้เรื่องหรือเปล่า รุ้เห็นเป็นใจกับพี่ณีนใช่ไหม นันท์ก็ได้แต่บอกไปว่าไม่รู้เรื่อง” นิชานันท์ถามออกมาอย่างร้อนใจ

“ดีแล้วเธอปฏิเสธไปอย่างเดียว ไม่งั้นเดี๋ยวเธอจะแย่ไปด้วยยัยนันท์”

“นี่แม่โกรธมากเลยนะคะ โทรไปหาพี่ณัชแถมบอกว่าไม่ต้องให้พี่เหยียบมาที่บ้านอีก”

“แล้วจะให้พี่ทำยังไงนันท์ ตอนนี้พี่ปวดหัวไม่คุยนะ ขอไปนอนก่อน” แล้วณีนนาราก็ตัดสายทันทีพร้อมเดินโซเซไปที่เตียงนอน

เบญจ์รีบเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหยิบยาแก้ปวดศีรษะและน้ำมาให้แฟนสาว เมื่อกลับมาถึงห้อง เบญจ์ป้อนยาณีนนาราและให้ดื่มน้ำตาม

“อย่าคิดอะไรเลยนะคะ นอนซะนะดึกมากแล้วเดี๋ยวเบญจ์เอาแก้วน้ำไปเก็บก่อนจะขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อน”

“ค่อยเอาไปเก็บพรุ่งนี้เช้าก็ได้ มากอดณีนหน่อยนะคะ ณีนไม่อยากอยู่คนเดียว”

เบญจ์รับกุลีกุจอนำแก้วน้ำไปวางบนโต๊ะข้างเตียงพร้อมทั้งปิดไฟ ล้มตัวลงไปนอนกอดให้ความอบอุ่นกับความอุ่นใจแก่แฟนสาว ทั้งสองไม่ได้เอ่ยอะไรอีกนอกจากมีสัมผัสที่เข้าใจและอ่อนโยนก็เพียงพอในยามที่จิตใจณีนนาราอ่อนแอเช่นนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีทางออกเพียงแต่ตอนนี้เบญจ์ไม่อยากจะคิดหาทางออก สิ่งเดียวที่เบญจ์ต้องการคือสนองความต้องการของผู้หญิงที่เธอรัก ณีนนาราขอให้เธอกอดและนั่นคือสิ่งที่ณีนนาราจะได้รับจากเธอ

B de Beauvoir 07-08-2012 @Thailand 

หวังว่าคนอ่านคงจะไม่ปวดตับกันมากนะคะ (ว่าแต่ไอ้คำว่าปวดตับมันมาจากไหนเนี้ย) แต่คนเขียนปวดหัวนะ เพราะไม่รู้เขียนออกมาแล้วจะเป็นยังไงไม่เคยมีประสบการณ์ด้วยสิจินตนาการล้วนๆ

เดี๋ยวว่าจะดูแฮนด์บอลนอร์เวย์เอาใจช่วยสาวๆหน่อยค่ะ