นึกหรือว่าไม่รัก โดย เพ็น พัชร

บล็อกที่สองของปีมาแบบไม่ได้ตั้งใจเพียงแต่ได้มีโอกาสอ่านนิยายเรื่องนี้ในเด็กดี จริงๆคือเห็นเปิดเรื่องไว้ตั้งนานแล้วแต่เกริ่นว่าเรื่องของทอม มันทำให้นักอ่านนิยายยูริแบบเราไม่สนใจ ภาพทอมผมสั้นเกรียนไถสูงสักเต็มตัวมีผ้ารัดหน้าอกพูดครับตลอดเวลามันใช้ภาษาไทยว่าอะไรดีภาษาอังกฤษคือ put me off แต่พอได้อ่านเมื่อปลายปีอ่านแล้วชอบคิดว่าจะซื้อพอดีกดเข้าไปใน Meb หนังสือขึ้นมาตรงหนังสือใหม่พอดีเลยกดซื้อมาแบบไม่ลังเลใจ

เรื่องย่อ

“เรื่องราวของสองเพื่อนซี้สมัยเรียน ที่จู่ๆ ก็เกิดจะปิ๊งและไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้ว... เรื่องมันน่าจะง่ายถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่ทอม

"ฉันชอบผู้หญิงสวย แต่แกมันหล่ออ่ะ"

.............. ..........

“ เป็นแฟนฉันมันดูแย่หรือไง ”

“ เป็นเพื่อนดีกว่า...เชื่อฉันสิ ”

“ เพื่อนที่ไหนเอากันแบบนี้ ”

" แกก็อย่าทำแบบนี้กับฉันสิ"

"ก็...ฉันรักแก " ”

เนื้อหาต่อไปจะมีกล่าวถึงจุดสำคัญของเรื่องฉะนั้นแนะนำว่าอย่าอ่านต่อ แต่ถ้าไม่คิดอะไรมากกับการเนื้อหาเหล่านี้อ่านต่อเลยค่ะ

เราได้อ่านนิยายของเพ็น พัชร มาหลายเรื่องอุดหนุนเกือบทุกเรื่องยกเว้น ปลายทางของใบไม้ และเรื่องที่เราชอบที่สุดคนเขียนยังปล่อยค้างเติ่งไว้ที่เด็กดี ซึ่งเรื่องนั้นเป็นเรื่องที่เราชอบภาษามากที่สุดแล้วด้วย ถ้านักเขียนหรือใครที่รู้จักนักเขียนได้บังเอิญเข้ามาอ่าน กรุณาไปบอกทีว่าอยากอ่านเรื่องของคู่แฝดต่อค่ะ กรุณามาเขียนให้จบด้วย ฮาฮา มาเข้าเรื่องดีกว่าด้วยธรรมชาติการใช้ภาษาของ เพ็น พัชร เท่าที่เราอ่านมาตั้งแต่ซันนี่2 บันทึกช่วยจีบ และแฟนเก็บ เราว่าคุณคนเขียนใช้ภาษาดีคือเขียนไม่ผิดเล่าเรื่องได้น่าติดตาม อ่านไม่งง แต่มันมีความดิบของภาษาที่เรา(อาจจะแค่เราคนเดียว)ไม่ชอบ อย่างฉากเรตกิจกรรมบนเตียงของเอ้กับวิน อ่านแล้วเรารู้สึกว่ามันไม่สมูทมันดิบมันไม่สวยงาม ยอมรับว่าคนอ่านเรื่องมาก ทั้งนี้ทั้งนั้นเราไม่ได้หมายความว่าเขาเขียนไม่ดีแต่มันไม่ถูกจริต

ส่วนใครจะอ่านนิยายเรื่องนี้ของ เพ็น พัชร แล้วชอบสำหรับเรา คนอ่านต้องเป็นผู้ใหญ่ระดับหนึ่งผ่านประสบการณ์ชีวิตมาบ้าง ถึงเชื่อมต่อและเข้าใจสิ่งที่นักเขียนเขียนออกมา อย่างเช่น เราผู้เรียนโรงเรียนหญิงล้วน เกิดมาในครอบครัวคนจีน เรายังสนิมสนมกับเพื่อนสมัยมัธยมมากที่สุด เราเคยพบเห็นทอมคล้ายกลุ่มหมวยบ้ามาบ้างในชีวิต ย้ำว่าคล้ายๆนะคะ เราเชื่อว่าเพื่อนร่วมรุ่นเราต้องมีการใช้ภาษาแบบเอ้และผองเพื่อนกันแน่ แต่เพื่อนสนิทกลุ่มเราก็มีใช้บ้างเล็กน้อยแต่ไม่พร่ำเพรื่อ ยิ่งโตมานี่นับคำได้สิ่งที่ใช้กันมากคือฉัน เรา แก ข้า มากกว่า และยิ่งเรื่องบนเตียงในกลุ่มเพื่อนเรานี่คุยกันน้อยมาก อ้อ บรรดาเพื่อนที่แต่งงานเขาอาจจะไปคุยกันว่าต้องทำยังไงถึงจะติดลูก ส่วนกลุ่มสาวโสดไม่เคยพูดกันนะเราว่าบางทีมันสมควรเป็นเรื่องส่วนตัวเราเป็นคนไม่ชอบพูดรวมทั้งไม่ชอบฟังเรื่องกิจกรรมแบบนี้ด้วย ฮาฮา คนละกรณีกับการสอนการป้องกันการมีเพศสัมพันธ์นะคะ

นิยายเรื่องนี้จริงๆไม่มีอะไรนะเราว่ามันคือการทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนรัก 2 คนว่าจะก้าวผ่านจากความเป็นเพื่อนไปได้ไหม คนหนึ่งกลัวว่าเลิกกันแล้วจะมองหน้ากันไม่ติด แต่การไม่ยอมรับเป็นแฟนแต่ยอมมีเซ็กด้วยคืออะไร? เราว่าวินต้องจัดการระบบความคิดตัวเองใหม่ วินแค่ไม่กล้ายอมรับเท่านั้น ส่วนเอ้ดูเป็นคนที่มั่นคงจริงจังกับความรักในครั้งนี้มากแต่หลายครั้งเราก็คิดว่าจะงี่เง่าอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องที่น่างี่เง่าที่สุดคือเรื่องคุณครูนิ้ง ดันไม่งี่เง่า เออแปลกดี หรืออาจจะกลัวว่าวินจะเป็นแฟนนิ้งจริงๆ คือตามอายุในนิยายเอ้นี่น่าจะวัยเลขสามแล้วทำไมต้อง insecure ขนาดนั้น แต่เรารู้ว่ามีคนแบบนี้จริงๆว่ามีแฟนต้องป่าวประกาศ แค่ไม่เข้าใจ อาจจะด้วยที่เราพื้นฐานเป็นคนปัจเจกสูงมาก ส่วนคุณครูนิ้งเราว่าเรื่องมันดูไม่คลี่คลาย 100% แม้เด็กเปรมจะถูกส่งไปนิวซีแลนด์ (มีลูกหลานจะไม่ส่งไปเรียนที่นี่เหมือนที่รวมเด็กเหลือขอ ประสิทธิภาพการศึกษาก็ใช่ว่าจะดี เป็นเราจะส่งไปสิงคโปรแทน บินแป๊ปเดียวถึง มหาลัยก็เจ๋งจริง นี่เรากรอกหูให้เพื่อนส่งลูกไปเรียนสิงคโปรแทนส่งเข้านานาชาติที่ไทย) แต่คนที่ทำล่ะเด็กเจอะไรนั่น

ท้ายนี้ลองอ่านกันดูค่ะว่าชอบไม่ชอบอย่างไร ถ้าชอบก็อย่าลืมซื้อให้กำลังใจคนเขียน จะได้มีนิยายยูริหลากแนวมากขึ้น คนเขียนเยอะขึ้น

ปล.มีคนแนะนำเรื่อง US ของ เจ้าปลาน้อย ที่เด็กดีมาเห็นว่าเป็นนักเขียนที่ดัง มีหนังสือตีพิมพ์กับแจ่มใสหลายเล่ม แน่นอนเราไม่รู้จัก ฮาฮา แต่กด fav ไว้แล้ว ไว้จะลองอ่านดู ไม่แน่ถ้าเรื่องนี้ของเจ้าปลาน้อยเป็นที่นิยม แจ่มใสอาจจะเอาไปตีพิมพ์ พร้อมเปิดเซคชั่นยูริขึ้นมาก็ได้ บล็อกนี้ยาวอะ