ปรากฏการณ์เฉลียง

สวัสดีเช้าวันจันทร์อันชุ่มฉ่ำ หลังจากที่ครึ้มๆเหมือนฝนจะตกตั้งแต่เช้า ในที่สุดฝนก็เทลงมาตอนเพล ว่าแต่เด็กสมัยนี้รู้จักคำว่าเพลกันไหมนะ แต่ไม่เป็นไรเรารู้ว่าคนอ่านบล็อกเรารู้จักแน่นอน  มีเรื่องอยากจะเขียนเยอะมาก กอ ไก่ หลายๆตัว แต่จะเขียนได้กี่วันไม่รู้สินะ คือถ้าเขียนต้องเขียนทุกวันไม่งั้นเราจะขี้เกียจ เรื่องในความทรงจำมันจะเลือนๆไปบ้าง เขียนคงไม่ได้เหมือนที่อยากเขียน เรื่องที่อยากเขียนถึงได้แก่ คอนเสิร์ตปรากฏการณ์เฉลียง ซึ่งคือที่เราจะเขียนถึงวันนี้ ส่วนเรื่องที่จะตามมาได้แก่ หนัง Me, Myself and Her , หนังสือ “Girl Hearts Girl โดย Lucy Sutcliffe แค่นี้ก่อน เยอะกว่านี้คงจะไม่ได้เขียน นี่เป็นการจดบันทึกไปในตัวว่าคิดจะเขียนก็ต้องเขียนออกมานะ

อย่างที่เกริ่นไว้แต่แรกว่าจะพูดถึงคอนเสิร์ตเฉลียงเพราะเป็นเหตุการณ์ที่สดที่สุดในบรรดาที่กล่าวมาข้างต้น คอนเสิร์ตครั้งนี้เราอยากดูมากเพราะเราซื้อเทป “เฉลียง รวมกบาล” มาฟังตอนมัธยมแล้วมันดีมาก อาจจะเคยฟังเวลาน้าๆเปิดเทปฟัง พอซื้อมาฟังแล้วหลงรัก เพลงแรกที่ชอบก่อนซื้อเทปคือ เพลงยังมี หลงรักพี่เกี๊ยง คนอะไรจะละมุนขนาดนั้น พอยิ่งฟังก็ยิ่งชอบ จำได้ว่าซื้อเทปหลายครั้งมากซื้อแล้วมีคนช่วยเอาไปฟังตลอด ขนาดพี่สาวเพื่อนฟังแล้วยังบอกเฮ้ยเพราะไม่คิดว่าจะดีอะไรแบบนี้

ส่วนคอนเสิร์ตครั้งที่แล้วไม่ได้ไปดูอาจจะด้วยเพราะการจองบัตรลำบาก ส่วนครั้งนี้ก็ถอดใจไปแล้วแต่พอมีรอบการกุศลเลยรีบจอง (ขอบคุณผู้มีอุปการคุณที่ช่วยกดจองให้ในวันเปิดจอง)  

เราประทับใจตลอดระยะเวลาที่นั่งอยู่ในฮอลเลย มันไม่เหมือนดูคอนเสิร์ตแต่เป็นการแสดงทอล์กโชว์ที่ทำให้เราหัวเราะท้องแข็งได้ตลอดเวลา มีมุกจิกกัดกันเองที่เราชอบ เพราะเป็นเพื่อนกันทำแล้วไม่น่าเกลียด ส่วนช่วงที่ชอบที่สุดนี่คิดไม่ออกจริงๆค่ะ ชอบตอนลูกๆออกมาร้องเพลง มีน้องต้นไม้บอกว่าพวกเราจะร้องเพลงของสครับ หรือตอนน้องตังเมบอกว่างั้นแม่เป็นคนส่งเรียนโทษฐานพ่อดี้แซวก่อนว่าใครส่งเรียนเมืองนอก หรือครอบครัวไล้ทองที่เรียนที่เดียวกันหมด หรือตอนพวกพี่ๆเขาเต้นเป็นบอยแบรนด์กัน มีท่ามินิฮาร์ท แต่ตอนที่คนน่าจะกล่าวถึงกันมากที่สุดคือ เพลงนิทานหิ่งห้อย ที่ต้องมีนิทานเล่าโดยพี่เจี๊ยบ เราชอบการเล่าที่ไม่โฉ่งฉ่าง จิกกัดไปหมด เล่าไปให้คนดูได้คิดว่าอ๋อมันเหตุการณ์นี้เอง เรารู้สึกว่าพี่ๆเขาเป็นความสนุกที่ใช้ภาษาง่ายๆไม่ต้องหยาบคาย

โดยส่วนตัวเราว่ามันตลกกว่าการแสดงหลายๆทอล์กโชว์ #ทำไมไชโย #คลองจั่นนี่ใกล้คลองหลวงใช่ไหม ฯลฯ

เราชอบที่คอนเสิร์ตนี้มีทุกเพศทุกวัยมาดู ตรงที่นั่งใกล้มีคุณย่าน่าจะอายุวัยเลข 7 แล้วเดินลำบากตั้งใช้ไม้เท้า มีหลานพยุงมาดู มีเด็กๆวัยไม่ถึง 10 ขวบหลายคนมาดูกับผู้ปกครอง ไม่รู้ว่าน้องเขาจะสนุกไหมแต่นั่งกันเรียบร้อยดี เราชอบบรรดาแสงสีบนเวที ทั้งอนิเมชั่นต่างๆ ใครพลาดนี่เสียดายมากเพราะไม่รู้พี่ๆเขาจะมาเล่นกันอีกไหมและเมื่อไร ส่วนใครพลาดมีเปิดจองดีวีดีการแสดงนะคะ นี่กำลังคิดว่าจะจองดีไหมโดยส่วนตัวเราอยากได้แค่ DVD ไม่ได้อยากได้บันทึกอื่นๆ

คราวนี้มาสิ่งที่คิดว่าต้องปรับปรุงบ้าง เป็นทุกสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับการแสดงเลย คือ การแสดงบอกว่าเริ่มตรงเวลาเจ้าหน้าที่น่าจะต้อนคนเขานั่งที่ตั้งแต่ 12.30 น. เพื่อที่จะให้ทัน 13.00 น. ส่วนคนที่สำคัญที่สุดคือคนดูทำไมไม่เข้ามาให้เรียบร้อย แถมเขามีกฎไม่ให้ถ่ายคลิปแต่ก็ยังมีคนแอบถ่าย คนมาดูนี่ก็น่าจะโตวัยขึ้นด้วยเลข2 กันหมดแล้ว ยกเว้นเด็กเล็กๆที่มากับผู้ปกครอง อยากให้ประเทศชาติเจริญอย่าแหกกฎกันสิคะ เริ่มที่ตัวเองนี่แหละอย่ามัวแต่คิดว่าไม่เป็นอะไรหรอกใครๆก็ทำกัน

จริงๆบล็อกนี้คือเรื่องไร้สารแท้ๆ มันเหมือนเป็นการบันทึกว่าเราเคยไปดูคอนเสิร์ตนี้

 

ไม้นี้คงเก่าไป ตามกาล

ชีวิตคงเก่าไป ด้วย...กัน

ที่นั่งบนแผ่นไม้ ถูกทำ

ให้เราไว้นั่งดู....

เรื่องราวบนแผ่นไม้ จดจำ.....

เมื่อเรามานั่งดู....