หัดเขียน 13

วันนี้ใจดีค่ะวอลเลย์บอลสาวไทยชนะ เราจึงมีนิยายมาให้ทุกท่านกันอีก 1 ตอน ก่อนที่จะต้องไปปั่นต่อ 555 ถ้าเมื่อไหร่นิยายหายไปนานแสดงว่าคนเขียนเขียนไม่ออกค่ะ

บทที่  ๑๒

“งานเสร็จแล้ว เหลือแค่ให้คุณน้ำ พิสูจน์อักษร เราไปเที่ยวเชียงใหม่กันไหมคะ ณีนเบื่อทะเลแล้ว”

“ว่าไงว่าตามกัน จะไปเมื่อไหร่ดีคะ”

“ไปสักสี่วันไหมคะ เช้าวันศุกร์ขับรถไปเรื่อยๆ ส่วนที่พักเดี๋ยวให้ปูรณ์จองให้ คนนั้นเขาเส้นสายเยอะ เอาแบบเงียบๆสงบ ไม่นอนแถวนิมมานนะคะ คนพลุกพล่านไป”  ณีนนารานำเสนอ

“นั่งเครื่องไปไม่ดีกว่าเหรอคะ แล้วไปเช่ารถขับเอา กลัวณีนเหนื่อยจะได้มีเวลาพักผ่อนนานขึ้นด้วย”

“ไม่เอาอะค่ะ ถ้ากลัวณีนเหนื่อยก็ช่วยณีนขับบ้างสิคะ นะคะ ณีนไม่ชอบขับรถคนอื่นนอกจากรถตัวเองแล้วก็รถปูรณ์”  ณีนนาราอ้อน

“โอเคค่ะ” เบญจ์แพ้ความช่างอ้อนของณีนนารา  ตั้งแต่พวกเธอตกลงคบกันทำให้เบญจ์พบอีกแง่มุมของณีนนาราว่าชอบอ้อนเธอ ช่วงที่อยู่กันลำพังสองต่อสอง หรืออาจจะมีบ้างต่อหน้าปูรณ์เพื่อนรัก

เช้าวันศุกร์ณีนนาราไปรับเบญจ์ที่คอนโดตั้งแต่ตีห้า พร้อมเตรียมทำแซนด์วิชมาเป็นอาหารเช้าด้วย  โดยบอกว่าขับรถตอนเช้าอากาศสดชื่น เธอขับฟอร์จูนเนอร์ไปอย่างไม่รีบเร่ง โดยที่เบญจ์เปลี่ยนมือช่วยเธอขับตอนถึงนครสวรรค์ ขับไปจนถึงตาก แล้วก็เป็นหน้าที่ของณีนนารารับหน้าที่ต่อจนไปถึงที่พักแม่ริม ทั้งคู่เข้าพักโดยที่ปูรณ์จองห้องแบบ Suite Pool Villa ไว้ให้ ที่พักเป็นอย่างที่ณีนนาราต้องการเงียบสงบและเป็นส่วนตัว ยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวรายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ เมื่อมาถึงณีนนาราก็ชวนแฟนสาวไปนวดผ่อนคลายที่สปา แล้วมากินมื้อค่ำที่โรงแรมจัดไว้ให้

“สบายที่สุด อยากอยู่ที่นี่นานๆจังเลย”  ณีนนาราพูดขึ้นระหว่างเธอถือไวน์มาส่งให้เบญจ์ที่นั่งดูดาวตรงโซฟาหน้าประตูกระจกทางออกไปยังระเบียง

“ขอบคุณค่ะ  วันนี้อารมณ์ดีอะไรคะดื่มเยอะจัง ขวดเมื่อกี้เบญจ์ก็ดื่มไปแก้วเดียวเอง แถมยังมีคอมพลิเม้น Dessert Wine ตอนสุดท้ายอีก แก้วนั้นดีกรีไม่ใช่น้อยๆเลยนะคะ”

“ก็อารมณ์ดี มาเที่ยวกับเบญจ์ทั้งที  Det som se mitt ก็ใกล้เรียบร้อยแล้วอีกต่างหาก ขอยืมมือถือหน่อยสิคะ” ณีนนาราร้องขอ เบญจ์เลยส่งมือถือไปให้  ณีนนารากดอะไรยุกยิกไปที่มือถือแล้วก็ส่งคืนไปให้เบญจ์

เบญจ์กดดูที่เครื่องจึงพบว่าณีนนาราเปลี่ยนชื่อที่เธอบันทึกว่า ‘ณีนนารา’ เป็น ‘petite amie’ ถึงเธอไม่เคยเรียนฝรั่งเศสมาเบญจ์ก็พอแปลออกว่าหมายความว่าอย่างไร เธอจึงขอมือถือของณีนนารามาบ้างแล้วบันทึกเบอร์ของเธอเป็น  ‘kjæreste’ พร้อมส่งคืนไปที่ณีนนารา

“แปลว่าอะไรคะ ณีนแปลไม่ออก”

“ก็แปลเหมือนคำที่ณีนเมมไว้ในเครื่องเบญจ์ไงคะ”

“เบญจ์เรียนภาษาฝรั่งเศสด้วยเหรอคะ เก่งจัง”

“เปล่าค่ะ แต่พอเดาๆจากรากศัพท์ได้ค่ะ ว่าแต่ขอเปลี่ยนเพลงเวลาเบญจ์โทรเข้าเครื่องด้วยได้ไหม แบบว่าอยากแตกต่างอะค่ะ”

“ได้สิ เอาเพลงอะไรดีคะ”

“เพลง Miss Blue ได้ไหมคะ ณีนขอบสีฟ้าแล้วเบญจ์ก็ชอบสีน้ำเงิน แถมไม่ค่อยมีคนรู้จักเพลงนี้ด้วย เดี๋ยวเบญจ์ส่งบลูทูธไปให้นะคะ”

“ได้อยู่แล้วค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ ณีนใจดีที่สุด”

“ถือเป็นการขอบคุณขอบคุณที่เบญจ์ตามใจณีน มาเที่ยวกับณีนไงคะ”

“แฟนทั้งคนไม่ตามใจได้ไงจริงไหมคะ รักมากก็ตามใจมากค่ะ”

“รักเหมือนกันนะคะ”

ณีนนาราหันไปกระซิบ แล้วก็หันไปจุมพิตเบญจ์ แต่เหมือนด้วยแรงส่งจากไวน์ที่ดื่มเข้าไปทำให้ณีนนารามีความกล้าที่จะเป็นฝ่ายส่งลิ้นเข้าไปก้าวล่วงไปในปากของเบญจ์ จนเบญจ์รู้สึกไม่มีอากาศหายใจจึงถอนริมฝีปากออกมา ซุกไซ้ไปยังซอกคอขาวหน้าอกอุ่นๆของณีนนาราแทน เบญจ์เห็นว่าที่โซฟานั้นไม่สบายตัวเท่าไหร่จึงจูงมือพาณีนนาราเข้าห้องนอนไปเริ่มอีกบทหนึ่งของความรักระหว่างเธอทั้งสอง  ณีนนาราผู้อ่อนประสบการณ์กว่า ก็ได้คำแนะนำจากแฟนสาวของเธอว่า อะไรที่ณีนนารารู้สึกดี สิ่งนั้นก็จะทำให้เบญจ์รู้สึกดีเช่นกัน ความรักความต้องการของทั้งคู่ทำให้กว่าจะได้นอนก็ดึกมาก

“ตื่นได้แล้วค่ะคนดี เดี๋ยวไปกินข้าวเช้าไม่ทันนะคะ”  เบญจ์เอาจมูกไปเขี่ยที่แก้มของณีนนารา

“ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ เรามาพักผ่อน ไม่ต้องรับตื่นก็ได้นี่นา”

“ไม่เอาตื่นเถอะ เดี๋ยวจะได้ไปเดินเล่นที่อ่างเก็บน้ำที่สันป่าตองกันไงคะ ถ้าไม่ตื่นก็มีทางเลือกสองทางคือไปเที่ยวกับอยู่แต่ในห้องทั้งวัน”

“อยู่ในห้องทั้งวันก็ได้อยู่แล้ว  ณีนมีหนังสือมาด้วย”

“ใครว่าจะให้ณีนอ่านหนังสือกันล่ะ มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ” เบญจ์ส่งสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมก้มลงไปจูบณีนนาราอย่างดูดดื่ม เมื่อเบญจ์เงยหน้าขึ้น

“เบญจ์บ้า ไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ ไม่เหนื่อยหรือไงคะ ณีนไปอาบน้ำดีกว่า” ณีนนาราคว้าเสื้อคลุมวิ่งเข้าห้องน้ำไป เธอเข้าไปอาบน้ำ เบญจ์รอจนเผลอหลับไป

“ตื่น ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ”  ณีนนาราแกล้งเอาหน้าเปียกๆของเธอถูไปที่แก้มของเบญจ์ 

เบญจ์จึงคว้าตัวณีนนารามากอดพร้อมพลิกตัวให้ตัวเธออยู่ข้างบน พลางพูดว่า “ถ้าทำอย่างนี้จะไม่ปล่อยออกจากห้องนะคะ”

“ไม่แกล้งแล้วค่ะ ไปอาบน้ำเถอะนะ” ณีนนารารีบร้องขอ เพราะเธอก็กลัวความต้องการจากหัวใจเหมือนกัน

ทั้งสองสาวออกมากินข้าวเช้าเมื่อเกือบ 10.00 น. แล้วพากันไปขับรถเที่ยวที่อ่างเก็บน้ำห้วยมะนาว พอตอนบ่ายพวกเธอกลับที่พักผ่อนมาว่ายน้ำเล่นที่สระส่วนตัว โดยที่ไม่ได้ออกไปไหนมากใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องพัก อ่านหนังสือ นั่งคุยกัน จนกระทั่งเช้าวันจันทร์วันที่พวกเธอต้องกลับกรุงเทพ ณีนนาราชวนเบญจ์ไปซื้อของฝากในตัวเมืองเชียงใหม่ พร้อมทั้งไปกินอาหารพื้นเมืองก่อนกลับ

“ซื้อหมูยอไปฝากพ่อกับแม่เบญจ์กันนะคะ  ส่วนยัยปูรณ์เห็นว่าอยากกินน้ำพริกหนุ่ม”

“ซื้ออะไรตามใจณีนเลย เบญจ์เลือกไม่ถูกค่ะ ของละลานตาไปหมด”

ทั้งคู่กว่าจะได้ออกเดินทางจากเชียงใหม่ก็เกือบเที่ยงวันแล้ว โดยเบญจ์เป็นคนอาสาขับรถก่อน  พร้อมตกลงกันว่าจะไปจอดพักที่นครสวรรค์ เพื่อเปลี่ยนให้ณีนนาราขับต่อ เมื่อจอดพักเติมน้ำมันและเปลี่ยนมือขับ เบญจ์รู้สึกเหนื่อยจึงเผลอหลับไป พร้อมตกใจตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงร้องของณีนนารา  พร้อมแสงไฟที่พุ่งเข้ามาที่รถ ณีนนาราหักหลบรถคันนั้นแล้วเบญจ์ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก

*************************************

*****************************

*********************

************

ทำไมเราถึงลืมตาไม่ขึ้น กลิ่นแบบนี้มันที่ไหนกันนะ กลิ่นนั้นสะอาดแต่ไม่ได้แบบหอมหวล กลิ่นเหมือนโรงพยาบาล ต้องใช่แน่ๆกลิ่นเหมือนยาฆ่าเชื้อโรค ในห้องที่คอนโดหรือห้องนอนที่บ้านไม่เคยมีกลิ่นนี้ แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหน

“รู้สึกตัวแล้วเหรอลูก”  เสียงแม่นี่ทำไมแม่มาอยู่ที่นี่ล่ะเบญจ์คิด เธอพยายามที่จะเปล่งเสียงออกไปถามแม่ว่าที่นี่ที่ไหน เบญจ์มองไปรอบๆเห็นพ่อกำลังเดินมาหาเธอพร้อมแก้วน้ำ

“จิบน้ำซะหน่อย นะลูก”  พ่อยื่นแก้วน้ำมาให้แม่ป้อนให้เบญจ์

เบญจ์ค่อยๆดูดน้ำที่ละน้อยจนรู้สึกชุ่มคอพอมีแรงที่จะเปล่งเสียงเบาๆถามแม่ของเธอ “อยู่ที่ไหนคะ”

“โรงพยาบาลไงลูก ลูกไม่รู้ตัวมาเกือบอาทิตย์” แม่เบญจ์บอกลูกสาวพร้อมเล่าให้ฟังว่าณีนนาราหักหลบรถหกล้อที่หลับในขับสวนเข้ามาในเลน รถจึงพลิกคว่ำตรงบางปะอิน พลเมืองดีจึงช่วยกันนำเธอและณีนนาราส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด พร้อมติดต่อไปที่ปูรณ์เนื่องจากเป็นเบอร์ล่าสุดที่ณีนนาราโทรออกจากมือถือ

“ณีนเป็นไงบ้าง” เบญจ์ห่วงแฟนสาวของเธอ

“รักษาตัวอยู่ที่อีกโรงพยาบาล ครอบครัวณีนย้ายณีนไปรักษาที่โรงพยาบาลประจำ” แม่บอก

“อยากไปเยี่ยม”

“รอให้เดินสะดวกก่อนดีไหมลูก เบญจ์ขาหักนะ แถมยังเพิ่งฟื้นอีกต่างหาก” พ่อพูดด้วยความเป็นห่วง

“แม่โทรบอกปูรณ์ให้หน่อยว่าเบญจ์ฟื้นแล้ว”

“จ๊ะ เดี๋ยวให้บูรณ์จัดการให้ พักผ่อนเถอะจะได้หายเร็วๆไง” แม่พูดพร้อมเอามือลูบหัว

บูรณ์โทรไปบอกปูรณ์ว่าเบญจ์ฟื้นแล้ว แต่ยังมีอาการมึนงงอยู่บ้าง แพทย์ผู้ดูแลอยากให้พักผ่อนมากจึงให้ยานอนหลับ  พร้อมบอกว่าเบญจ์อยากเจอณีนนารามาก ปูรณ์ฝากให้บอกเบญจ์ว่าพรุ่งนี้จะไปเยี่ยม

วันรุ่งขึ้นปูรณ์ขับรถไปเยี่ยมเบญจ์ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังย่านธนบุรี  ครอบครัวเบญจ์ตัดสินใจที่จะย้ายเบญจ์มาที่โรงพยาบาลนี้เพราะใกล้บ้านจะได้ไปดูแลง่าย ปูรณ์เคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปสวัสดีคนป่วย

“เป็นไงบ้าง ดีจังฟื้นซะที ให้ที่บ้านต้มซุปไก่มากินเพิ่มพลัง มันดีจริงๆนะแม่เราทำให้เรากินเวลาไม่สบายเข้าโรงพยาบาลตลอด”  ปูรณ์พูดแล้วก้มลงไปกอด

“ณีนเป็นไงบ้าง”

“อยู่โรงพยาบาลตรงสุขุมวิท ไว้ค่อยยังชั่วจะพาไปเยี่ยม”

“ไม่หนักมากใช่ไหม แล้วใครดูแลณีน”

“ครอบครัวณีนสิ  ดูยังไม่ค่อยมีแรงนะพักเยอะๆ แล้วเราจะพาไปเยี่ยมณีน”

ปูรณ์ไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรกับเบญจ์มากเพียงแต่บอกว่า ต้องไปช่วยดูแลณีนด้วยคงมาเยี่ยมเบญจ์ไม่ได้ทุกวันแต่จะมาบ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้  ซึ่งเบญจ์ก็เข้าใจดีเพราะปูรณ์เป็นเพื่อนรักที่สนิทที่สุดของณีนนารา มีปูรณ์ดูแลณีนนาราเบญจ์ก็หายห่วง นั่นคือความรู้สึกของเธอ

B de Beauvoir 01-07-2012 @Thailand


เพลงนี้ค่ะ

ดูKatja ประกอบไปด้วย ตามความบ้าส่วนตัวของ จขบ

ค้างคาใช่ไหมคะ 555 แอบว่าคนเขียนในใจใช่ไหมคะว่าทำไมถึงทำอย่างนี้ คนเขียนแอบหนีไปก่อนเดี๋ยวกลับมาค่ะ